แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
สัญญาเช่าระบุว่าผู้เช่าจะไม่ให้เช่าช่วง เว้นแต่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร ผู้ให้เช่าอนุญาตด้วยวาจาเป็นการสละเงื่อนไขที่ให้อนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร ผู้เช่าไม่ผิดสัญญาเช่าในข้อนี้
ย่อยาว
จำเลยเช่าตึกจากโจทก์ 20 ปี ค่าเช่าเดือนละ 300 บาท จำเลยเสียเงินกินเปล่าให้ผู้ก่อสร้าง 500,000 บาท เช่าได้ 2 ปี ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยออกจากตึกเช่า ให้ชำระค่าเช่าที่ค้าง 2,400 บาท กับค่าเสียหายต่อไปเดือนละ1,200 บาท ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยข้อกฎหมายว่า “ส่วนฎีกาข้อต่อมาจำเลยก็นำสืบได้ว่าเมื่อเดือนกุมภาพันธ์ 2517 ขณะที่โจทก์ไปเก็บค่าเช่า จำเลยได้ขออนุญาตจากโจทก์ขอนำตึกพิพาทไปให้เช่าช่วง โจทก์ก็อนุญาต จำเลยจึงได้ตกลงให้นายเดี๊ยก ฮาควอน เช่าช่วงตั้งแต่วันที่ 1 เมษายน 2517 ก่อนที่ผู้เช่าช่วงจะเข้าไปดำเนินกิจการประมาณ 1 อาทิตย์ จำเลยได้ไปบอกให้โจทก์ทราบและขอให้โจทก์ทำหนังสืออนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรโจทก์ว่าให้ผู้เช่าช่วงอยู่ไปนาน ๆ ก่อนแล้วจะทำให้ เพราะเกรงว่าผู้เช่าช่วงจะอยู่ไม่นาน ต้องทำหนังสืออนุญาตให้กันบ่อย ๆ แม้โจทก์จะนำสืบปฎิเสธในข้อนี้ ศาลฎีกาได้พิเคราะห์สัญญาเช่าตึกรายพิพาทแล้วเห็นว่าตามสัญญาเช่าข้อ 8 ได้ระบุไว้ชัดแจงว่า”ผู้เช่ารับว่าจะไม่ให้ผู้อื่นเช่าช่วงต่อไปอีกทอดหนึ่งเว้นแต่จะได้รับอนุญาตจากผู้ให้เช่าเป็นลายลักษณ์อักษร และจะไม่ยอมให้ผู้หนึ่งผู้ใดอยู่อาศัยดำเนินกิจการค้าขายหรือรับใช้ในหน้าที่ใด ๆ ภายในสถานที่เช่านี้ เว้นแต่จะได้รับอนุญาตจากผู้ให้เช่าเป็นลายลักษณ์อักษร” ตามสัญญาข้อนี้ย่อมมีความหมายชัดเจนว่า จำเลยจะนำตึกที่เช่าไปให้เช่าช่วงไม่ได้โดยเด็ดขาด จำเลยย่อมรู้ดีว่าถ้าจำเลยให้เช่าช่วงตึกพิพาทไปโดยไม่ขออนุญาตจากโจทก์เสียก่อน ผลแห่งการผิดสัญญาจะก่อให้เกิดผลเสียหายร้ายแรงแก่จำเลยประการใด เพราะขณะที่จำเลยให้เช่าช่วงตึกพิพาทนี้ จำเลยเพิ่งเช่าตึกพิพาทจากโจทก์ได้ไม่ถึง 2 ปี นอกจากจำเลยจะต้องสูญเสียเงินกินเปล่าไปเป็นเงินจำนวนมากแล้ว จำเลยยังจะต้องสูญเสียสิทธิการเช่าตึกพิพาทไปถึง 18 ปี ซึ่งเป็นการเสียหายมิใช่น้อย ตามรูปคดีมีเหตุผลให้เชื่อได้ว่าโจทก์ได้อนุญาตด้วยวาจาและยอมสละเงื่อนไขที่ให้ทำเป็นลายลักษณ์อักษรก่อนที่จำเลยจะให้ชาวเกาหลีเช่าช่วงแล้ว เมื่อจำเลยมิได้เป็นฝ่ายผิดสัญญา โจทก์จึงยังไม่มีอำนาจฟ้อง”
พิพากษายืน
