แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
คดีหาว่าจำเลยเบิกความเท็จ ฟ้องตอนท้ายกล่าวว่า “ซึ่งความจริงจำเลยซื้อม้าดังกล่าวมาจากนายพานราคาเพียง 200 บาทเท่านั้น หาใช่ราคา 600 บาทดังจำเลยเบิกความไม่” เมื่อโจทก์นำสืบไม่ได้ว่า ความจริงจำเลยซื้อม้าราคา 200 บาทดังฟ้อง แต่โจทก์นำสืบเพียงว่าในต้นขั้วตั๋วพิมพ์รูปพรรณม้า ลงไว้ว่า ซื้อขายกันราคา 200 บาท เพียงเท่านี้ ยังลงโทษจำเลยไม่ได้.
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานเบิกความเท็จ จำเลยให้การปฏิเสธ ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยตามฟ้อง ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน แต่ผู้พิพากษานายหนึ่งมีความเห็นแย้งว่าควรยกฟ้อง และอนุญาตให้จำเลยฎีกาได้
จำเลยฎีกา,
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ตามคำฟ้องตอนท้ายยืนยันข้อหาจำเลยไว้ว่า “ซึ่งความจริง จำเลยซื้อม้าดังกล่าวแล้วมาจากนายพานราคาเพียง ๒๐๐ บาท หาใช่ ๖๐๐ บาท ดังจำเลยเบิกความไม่” ดังนี้ทำให้เข้าใจว่า โจทก์มุ่งหมายกล่าวหาจำเลยเบิกความเท็จในราคาม้าที่จำเลยซื้อมาจากนายพานเท่านั้น โจทก์ไม่ประสงค์จะกล่าวหาจำเลยไปถึงการทำโอนตั๋วพิมพ์รูปพรรณที่อำเภอไว้ ๒๐๐ บาท โจทก์นำสืบไม่ได้ว่า ความจริงจำเลยซื้อม้าราคา ๒๐๐ บาทดังฟ้อง โจทก์นำสืบแต่เพียงว่า ในต้นขั้วพิมพ์รูปพรรณม้าลงไว้ว่า ซื้อขายกันราคา ๒๐๐ บาท ดังนี้รูปคดีลงโทษจำเลยไม่ได้.
พิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง
