แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานกระทำอนาจารและข่มขืนกระทำชำเรา ทางพิจารณาได้ความว่า จำเลย พาผู้เสียหายอายุ 8 ปี ไปที่สวนไม่มีบ้านคนอาศัย จัดการถอดเสื้อกางเกงของผู้เสียหายออกแล้วให้นอนลงแล้วจำเลยนอนทับ เอาอวัยวะเพศของจำเลยดันอวัยวะเพศของผู้เสียหายหลายครั้งจนผู้เสียหายรู้สึกเจ็บและมีโลหิตออก แพทย์ตรวจผู้เสียหายแล้วพบว่าเยื่อพรหมจารีขาด ไม่พบอสุจิ และมีรอยฝีเย็บขาดเล็กน้อยแต่ให้ความเห็นว่าไม่มีการร่วมเพศ คือไม่ได้ใช้อวัยวะเพศใส่ไปในช่องคลอดของผู้เสียหายดังนี้ การกระทำของจำเลยจึงเป็นความผิดฐานพยายามข่มขืนกระทำชำเราเท่านั้น และไม่ผิดฐานกระทำอนาจารด้วย
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยกอดปล้ำกระทำอนาจารข่มขืนกระทำชำเราเด็กหญิงแดงอายุ ๘ ปี ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๗๗, ๒๗๙
จำเลยให้การปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดฐานพยายามข่มขืนกระทำชำเราและอนาจาร ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๗๗, ๒๗๙ ประกอบมาตรา ๘๐ เป็นกรรมเดียวผิดกฎหมายหลายบท ลงโทษบทหนักตามมาตรา ๒๗๗ จำคุก ๔ ปี
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ทางพิจารณาได้ความว่า จำเลยพบผู้เสียหายที่ตลาด จึงพาผู้เสียหายไปที่สวมไม่มีบ้านคนอาศัย จำเลยถอดเสื้อกางเกงผู้เสียหายออกแล้วให้นอนลง แล้วจำเลยนอนทับเอาอวัยวะเพศของจำเลยดันอวัยวะเพศของผู้เสียหายหลายครั้ง จนผู้เสียหายรู้สึกเจ็บและมีโลหิตออก แพทย์ตรวจผู้เสียหายแล้วปรากฏว่าเยื่อพรหมจารีขาด แต่ไม่พบอสุจิ มีรอยฝีเย็บขาดเล็กน้อย และมีความเห็นว่า ไม่มีการร่วมเพศ คือไม่ได้ใช้อวัยวะเพศใส่เข้าไปในช่องคลอดของผู้เสียหาย ข้อเท็จจริงดังกล่าวถือได้ว่า การกระทำของจำเลยเป็นความผิดฐานพยายามข่มขืนกระทำชำเราเท่านั้นไม่ผิดฐานกระทำอนาจาร
พิพากษากลับเป็นว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๗๗, ๘๐ จำคุก ๔ ปี
