แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
สัญญาจ้างกำหนดสิทธิที่โจทก์จะได้รับเงินโบนัสจากจำเลยว่า “เงินโบนัสตามผลดำเนินงานของบริษัท โดยบริษัทจะจ่ายเงินโบนัสให้อย่างน้อยปีละ 1 เท่าของเงินเดือน ในวันที่ 25 ธันวาคม ของทุกปี” ย่อมหมายความว่า บริษัทจำเลยจะจ่ายเงินโบนัสให้แก่โจทก์จำนวนมากน้อยตามผลการดำเนินงานของบริษัท แต่อย่างน้อยต้องจ่ายปีละ 1 เท่าของเงินเดือน โดยจ่ายให้แก่โจทก์ในวันที่ 25 ธันวาคมของทุกปี ซึ่งเป็นการกำหนดเวลาชำระหนี้ไว้ตามวันแห่งปฏิทิน เมื่อจำเลยไม่ชำระเงินโบนัสของปี 2541 ให้แก่โจทก์ จึงตกเป็นผู้ผิดนัดนับแต่วันที่ 25 ธันวาคม 2541 เป็นต้นไป ต้องรับผิดจ่ายดอกเบี้ยแก่โจทก์ในอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปี ตาม ป.พ.พ. มาตรา 204 วรรคสอง มาตรา 7 และ 224
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องขอให้บังคับจำเลยชำระเงินสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า โบนัส ค่าชดเชย เงินเพิ่ม ดอกเบี้ยและค่าเสียหายจากการเลิกจ้างอันไม่เป็นธรรมแก่โจทก์
จำเลยให้การขอให้ยกฟ้อง
ระหว่างการพิจารณาของศาลแรงงานกลางโจทก์แถลงรับข้อเท็จจริงว่า โจทก์ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ 91,000 บาท และประสงค์จะใช้ค่าจ้างอัตราสุดท้ายดังกล่าวเป็นฐานในการคำนวณเงินต่าง ๆ ที่โจทก์ฟ้อง
ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยชำระค่าชดเชยเป็นเงิน 273,000 บาท พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 15 ต่อปี และสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าเป็นเงิน 109,199 บาท พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปี นับแต่วันที่ 1 มีนาคม 2542 เป็นต้นไป จนกว่าชำระเสร็จแก่โจทก์ คำขออื่นให้ยก
โจทก์อุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า ตามอุทธรณ์ของโจทก์ว่า จำเลยต้องจ่ายเงินโบนัสของปี 2541 และปี 2542 ให้แก่โจทก์หรือไม่เพียงใด ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยตกลงจ่ายเงินโบนัสให้แก่โจทก์ตามสัญญาจ้าง จำเลยประสบภาวะการขาดทุนในปี 2541 และปี 2542 เห็นว่า สัญญาจ้างข้อ 5 กำหนดสิทธิที่โจทก์จะได้รับเงินโบนัสจากจำเลยว่า “เงินโบนัสตามผลดำเนินงานของบริษัทโดยบริษัทจะจ่ายเงินโบนัสให้อย่างน้อยปีละ 1 เท่าของเงินเดือน ในวันที่ 25 ธันวาคมของทุกปี” ซึ่งย่อมหมายความว่า บริษัท (จำเลย) จะจ่ายเงินโบนัสให้แก่โจทก์จำนวนมากน้อยตามผลการดำเนินงานของบริษัท แต่อย่างน้อยต้องจ่ายปีละ 1 เท่าของเงินเดือน โดยจ่ายให้แก่โจทก์ ณ วันที่ 25 ธันวาคมของทุกปี ดังนั้น จำเลยจึงต้องจ่ายเงินโบนัสสำหรับปี 2541 ให้แก่โจทก์ เท่ากับ 1 เท่าของเงินเดือน เป็นเงิน 91,000 บาท ส่วนเงินโบนัสสำหรับปี 2542 โจทก์ทำงานให้จำเลยไม่ครบปีและไม่ได้เป็นลูกจ้างของจำเลยจนถึงวันที่ 25 ธันวาคม 2542 ซึ่งเป็นวันจ่ายเงินโบนัส โจทก์จึงไม่มีสิทธิได้รับเงินโบนัสในปี 2542 เงินโบนัสของปี 2541 จำเลยต้องชำระให้แก่โจทก์ในวันที่ 25 ธันวาคม 2541 ซึ่งเป็นการกำหนดเวลาชำระหนี้ไว้ตามวันแห่งปฏิทิน เมื่อจำเลยไม่ชำระให้โจทก์ในกำหนดดังกล่าว จึงตกเป็นผู้ผิดนัดนับแต่วันที่ 25 ธันวาคม 2541 เป็นต้นไป ต้องรับผิดจ่ายดอกเบี้ยแก่โจทก์ในอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปี ตาม ป.พ.พ. มาตรา 204 วรรคสอง มาตรา 7 และ 224
พิพากษาแก้เป็นว่า ให้จำเลยจ่ายเงินโบนัสเป็นเงิน 91,000 บาท พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปี นับแต่วันที่ 25 ธันวาคม 2541 เป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์ นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลแรงงานกลาง.
