แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
คำสั่งของศาลชั้นต้นที่ไม่รับวินิจฉัยชี้ขาดประเด็นข้อกฎหมายตาม ม.24 แห่งประมวลวิธีพิจารณาความแพ่ง นั้นเป็นคำสั่งระหว่างพิจารณา อุทธรณ์ฎีกามิได้
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่าเป็นเจ้าของกรรมสิทธิ์ที่ดินแปลงหนึ่ง โจทก์จะขอรับโฉนด จำเลยคัดค้านว่าอ้างว่าเป็นที่ศาลเจ้า
ในชั้นพิจารณาเดิมโจทก์จำเลยตกลงกันให้โจทก์นำสืบก่อน ภายหลังโจทก์ยื่นคำร้องว่าจำเลยอ้างอำนาจพิเศษในกฎหมายว่าด้วยศาลเจ้าเป็นข้อต่อสู้ จึงเป็นหน้าที่ของจำเลยจะต้องนำสืบแสดงถึงอำนาจศาลเจ้าว่าได้คุ้มครองตามกฎหมายหรือให้อำนาจจำเลยแล้ว
ศาลชั้นต้นสั่งยกคำร้องของโจทก์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาตัดสินว่าคำสั่งของศาลชั้นต้นเป็นคำสั่งไม่รับวินิจฉัยชี้ขาดตามประมวลวิธีพิจารณาแพ่ง ม.๒๔ ซึ่งศาลชั้นต้นย่อมมีอำนาจสั่งได้ คำสั่งเช่นนี้เป็นคำสั่งระหว่างพิจารณาจะอุทธรณ์ฎีกามิได้ การจะอุทธรณ์ฎีกาคำสั่งตาม ม.๒๔ ในเรื่องนี้ต้องเป็นคำสั่งที่ศาลได้รับพิจารณาและชี้ขาดข้อความนั้น ๆ ตาม ม.๒๒๗ หรือ ๒๒๘(๓) แต่คำสั่งที่ไม่รับวินิจฉัยหาเข้าลักษณนี้ไม่ จึงให้ยกฎีกาโจทก์
