แหล่งที่มา : สำนักงานส่งเสริมงานตุลาการ
ย่อสั้น
ข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้าง ข้อเรียกร้องที่ 9ระบุว่า “บริษัทฯ ตกลงจ่ายค่าชดเชยตามกฎหมายและเงินช่วยเหลือพิเศษในกรณีที่ลูกจ้างเกษียณอายุและถูกเลิกจ้าง โดยไม่มีความผิดสำหรับลูกจ้างรายวันตามอายุงาน” เห็นได้ว่าตามข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างดังกล่าว จำเลยตกลงจ่ายเงินทั้งสองประเภทคือค่าชดเชยและ เงินช่วยเหลือพิเศษให้แก่กลุ่มลูกจ้าง เฉพาะค่าชดเชย เป็นการจ่ายให้แก่ลูกจ้างซึ่งมีสิทธิได้รับตามกฎหมายส่วนเงินช่วยเหลือพิเศษเป็นการจ่ายเพิ่มขึ้นนอกเหนือจากค่าชดเชย แต่จำเลยตกลงจ่ายเพิ่มให้เฉพาะลูกจ้างรายวันซึ่งมีอายุงานครบ 15 ปีขึ้นไปที่เกษียณอายุและถูกเลิกจ้างโดยไม่มีความผิดเท่านั้น เมื่อจำเลยกำหนดให้ลูกจ้างที่มีอายุครบ 55 ปีบริบูรณ์เกษียณอายุ แม้โจทก์ทั้งห้าร้อยหกสิบสองเป็นลูกจ้างรายวันซึ่งมีอายุงานครบ15 ปีขึ้นไปและถูกเลิกจ้างโดยไม่มีความผิดแต่เมื่อโจทก์ทั้งห้าร้อยหกสิบสองมิใช่ลูกจ้างที่เกษียณอายุจึงไม่มีสิทธิได้รับเงินช่วยเหลือพิเศษตามข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างดังกล่าว หากสหภาพแรงงาน ท. กับจำเลยมีเจตนาจะให้จำเลยจ่ายเงินช่วยเหลือพิเศษแก่ลูกจ้างรายวันซึ่งทำงานครบ15 ปีขึ้นไปในกรณีที่ลูกจ้างดังกล่าวเกษียณอายุประเภทหนึ่งและในกรณีที่ลูกจ้างดังกล่าวถูกเลิกจ้างโดยไม่มีความผิดอีกประเภทหนึ่ง ข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้าง ข้อเรียกร้องที่ 9 ควรใช้คำว่า “หรือ” แทนที่จะใช้คำว่า “และ”ตามที่ระบุไว้
ย่อยาว
โจทก์ทั้งห้าร้อยเจ็ดสิบเก้าสำนวนฟ้องและแก้ไขคำฟ้องมีใจความสรุปได้ว่าจำเลยเลิกจ้างโจทก์ทั้งหมดโดยโจทก์ทั้งหมดไม่มีความผิดและไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้า จำเลยมีข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างกับสหภาพแรงงานไทยอเมริกัน-ไทยแมล่อนเท็กซ์ไทล์ต้องจ่ายเงินช่วยเหลือให้แก่ลูกจ้างรายวันกรณีถูกเลิกจ้างโดยไม่มีความผิดตามอายุงานของลูกจ้าง ขณะถูกเลิกจ้างโจทก์บางคนใช้สิทธิหยุดพักผ่อนประจำปียังไม่ครบจำเลยจึงต้องจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีให้โจทก์ที่ยังไม่ได้ใช้สิทธิดังกล่าวนอกจากนี้จำเลยยังค้างจ่ายค่าจ้าง เงินประกัน ค่าชดเชยและสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าแก่โจทก์บางคน ขอให้บังคับจำเลยจ่ายเงินช่วยเหลือ ค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีค่าจ้างค้าง เงินประกัน ค่าชดเชยและสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าแก่โจทก์แต่ละคนตามคำขอท้ายฟ้อง
จำเลยทั้งห้าร้อยเจ็ดสิบเก้าสำนวนให้การว่า จำเลยมีข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างระหว่างจำเลยกับสหภาพแรงงานไทยอเมริกัน-ไทยแมล่อนเท็กซ์ไทล์ เฉพาะที่เกี่ยวกับเงินช่วยเหลือพิเศษมีหลักเกณฑ์จ่ายให้ในกรณีลูกจ้างรายวันเกษียณอายุและถูกเลิกจ้างโดยไม่มีความผิด โจทก์ทั้งหมดไม่ได้ถูกเลิกจ้างเนื่องจากเกษียณอายุ จึงไม่มีสิทธิได้รับเงินช่วยเหลือพิเศษตามฟ้อง นอกจากนี้โจทก์ที่ 9 ที่ 22 และที่ 24 เป็นลูกจ้างรายเดือนย่อมไม่มีสิทธิได้รับเงินช่วยเหลือพิเศษ การคำนวณเงินช่วยเหลือพิเศษตามฟ้องไม่ถูกต้อง เนื่องจากเป็นเงินที่จ่ายให้แก่ลูกจ้างรายวันต้องใช้อัตราค่าจ้างรายวันคูณด้วย26 วันทำงานเป็นเกณฑ์ โจทก์ทั้งหมดไม่มีสิทธิเรียกค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี เนื่องจากจำเลยได้ประกาศให้โจทก์ทั้งหมดใช้สิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีจนครบก่อนปิดกิจการจำเลยจ่ายเงินประกัน ค่าจ้างค้าง ค่าชดเชยและสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าให้แก่โจทก์ทั้งหมดไปแล้ว โจทก์ทั้งหมดจึงไม่มีสิทธิเรียกร้องอีก ขอให้ยกฟ้อง
ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้วพิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี ค่าชดเชยและสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าแก่โจทก์แต่ละคนตามบัญชีท้ายคำพิพากษา พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละสิบห้าต่อปีในต้นเงินค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี และอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปีในต้นเงินสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าและค่าชดเชย สำหรับค่าชดเชยและค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีให้นับแต่วันที่ 31 กรกฎาคม 2541ส่วนสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าให้นับแต่วันฟ้องคือวันที่ 7 สิงหาคม 2541 เฉพาะโจทก์ที่ 277 ที่ 292 และที่ 307นับแต่วันที่ 2 กันยายน 2541 ส่วนโจทก์ที่ 480 ที่ 484 ที่ 493ที่ 502 และที่ 572 นับแต่วันที่ 3 กันยายน 2541 เป็นต้นไปจนกว่าชำระเสร็จ คำขออื่นนอกจากนี้ให้ยกเสีย
โจทก์ทั้งห้าร้อยหกสิบสองสำนวนอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า “คดีมีประเด็นต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของโจทก์ทั้งห้าร้อยหกสิบสองว่า โจทก์ทั้งห้าร้อยหกสิบสองว่า โจทก์ทั้งห้าร้อยหกสิบสองมีสิทธิได้รับเงินช่วยเหลือพิเศษตามข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างเป็นจำนวนเงินซึ่งระบุไว้ในตารางรายละเอียดคำฟ้องโจทก์เอกสารหมาย จ.4 หรือไม่ เห็นว่า ข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างเอกสารหมาย จ.2 ข้อเรียกร้องที่ 9 ระบุว่า “บริษัทฯตกลงจ่ายค่าชดเชยตามกฎหมายและเงินช่วยเหลือพิเศษในกรณีที่ลูกจ้างเกษียณอายุและถูกเลิกจ้างโดยไม่มีความผิดสำหรับลูกจ้างรายวันตามอายุงานดังนี้
อายุงานครบ 15 ปี ไม่ครบ 20 ปี เพิ่มให้ 2 เดือน
อายุงานครบ 20 ปี ไม่ครบ 25 ปี เพิ่มให้ 3 เดือน
อายุงานครบ 25 ปี ไม่ครบ 30 ปี เพิ่มให้ 4 เดือน
อายุงานครบ 30 ปี เพิ่มให้ 5 เดือน”เห็นได้ว่าตามข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างดังกล่าว จำเลยตกลงจ่ายเงินทั้ง 2 ประเภท คือ ค่าชดเชยและเงินช่วยเหลือพิเศษให้แก่ลูกจ้างเฉพาะค่าชดเชยเป็นการจ่ายให้แก่ลูกจ้างซึ่งมีสิทธิได้รับตามกฎหมาย ส่วนเงินช่วยเหลือพิเศษเป็นการจ่ายเพิ่มขึ้นนอกเหนือจากค่าชดเชย แต่จำเลยตกลงจ่ายเงินดังกล่าวเพิ่มให้เฉพาะลูกจ้างรายวันซึ่งมีอายุงานครบ 15 ปีขึ้นไปที่เกษียณอายุและถูกเลิกจ้างโดยไม่มีความผิดเท่านั้น เมื่อศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงเป็นยุติว่าจำเลยกำหนดให้ลูกจ้างที่มีอายุครบ55 ปีบริบูรณ์เกษียณอายุและโจทก์ทั้งห้าร้อยหกสิบสองมิใช่ลูกจ้างที่เกษียณอายุ ดังนั้น แม้โจทก์ทั้งห้าร้อยหกสิบสองเป็นลูกจ้างรายวันซึ่งมีอายุงานครบ 15 ปีขึ้นไปและถูกเลิกจ้างโดยไม่มีความผิดก็ตามแต่เมื่อโจทก์ทั้งห้าร้อยหกสิบสองมิใช่ลูกจ้างที่เกษียณอายุ โจทก์ทั้งห้าร้อยหกสิบสองจึงไม่มีสิทธิได้รับเงินช่วยเหลือพิเศษตามข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างดังกล่าวข้อที่โจทก์ทั้งห้าร้อยหกสิบสองอ้างในอุทธรณ์ว่า ตามข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างทั้งสหภาพแรงงานไทยอเมริกัน-ไทยแมล่อนเท็กซ์ไทล์ กับจำเลยมีเจตนาให้จำเลยจ่ายเงินช่วยเหลือพิเศษแก่ลูกจ้างรายวันซึ่งทำงานครบ 15 ปีขึ้นไปที่เกษียณอายุประเภทหนึ่งและจ่ายแก่ลูกจ้างรายวันซึ่งทำงานครบ 15 ปีขึ้นไปที่ถูกเลิกจ้างโดยไม่มีความผิดอีกประเภทหนึ่ง เพราะการเกษียณอายุก็ดีการถูกเลิกจ้างโดยไม่มีความผิดก็ดี เป็นเหตุให้สัญญาจ้างแรงงานสิ้นสุดลงเช่นเดียวกันนั้น เห็นว่า หากสหภาพแรงงานไทยอเมริกัน-ไทยแมล่อนเท็กซ์ไทล์ กับจำเลยมีเจตนาจะให้จำเลยจ่ายเงินช่วยเหลือพิเศษแก่ลูกจ้างรายวันซึ่งทำงานครบ 15 ปีขึ้นไปในกรณีที่ลูกจ้างดังกล่าวเกษียณอายุประเภทหนึ่ง และในกรณีที่ลูกจ้างดังกล่าวถูกเลิกจ้างโดยไม่มีความผิดอีกประเภทหนึ่งดังที่โจทก์ทั้งห้าร้อยหกสิบสองอ้างแล้ว ข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างเอกสารหมาย จ.2 ข้อเรียกร้องที่ 9 ควรใช้คำว่า”หรือ” ระหว่างข้อความว่า “ลูกจ้างเกษียณอายุ” กับ “ถูกเลิกจ้างโดยไม่มีความผิด” แทนที่จะใช้คำว่า “และ” ตามที่ระบุไว้ที่ศาลแรงงานกลางพิพากษามานั้น ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วยอุทธรณ์ของโจทก์ทั้งห้าร้อยหกสิบสองสำนวนฟังไม่ขึ้น”
พิพากษายืน
