แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
พระราชบัญญัติควบคุมการเช่านา พ.ศ. 2517 มาตรา 20 บัญญัติให้ผู้เช่านามีสิทธิปลูกพืชอายุสั้นภายหลังการเก็บเกี่ยวข้าวหรือพืชไร่ประจำปีในนาที่เช่าได้ โดยผู้ให้เช่านาจะเรียกเก็บค่าเช่านาเพิ่มมิได้ คำว่าพืชอายุสั้นมิได้หมายความถึงข้าว การทำนาปรังเป็นการเพาะปลูกข้าวเช่นเดียวกับการทำนาปี เมื่อจำเลยทำนาปรังในนาที่เช่า จำเลยไม่ได้รับความคุ้มครองตามบทบัญญัติดังกล่าว
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยเช่าที่ดินของโจทก์ทำนา จำเลยไม่ชำระค่าเช่าสำหรับการทำนาปรังปี ๒๕๑๗ และ ๒๕๒๐ เป็นข้าวเปลือก ๗๕ ถัง เป็นเงิน ๑,๗๕๐ บาท จึงขอให้จำเลยชำระ
จำเลยให้การว่า จำเลยชำระค่าเช่าการทำนาปรังปี ๒๕๑๗ แล้วส่วนค่าเช่าสำหรับการทำนาปรังปี ๒๕๒๐ จำเลยได้รับความคุ้มครองตามพระราชบัญญัติควบคุมการเช่านา พ.ศ. ๒๕๑๗ โจทก์เรียกเก็บจากจำเลยไม่ได้
วันนัดสืบพยานโจทก์ โจทก์จำเลยแถลงรับข้อเท็จจริงว่าจำเลยทำนาปีและนาปรังในนาพิพาทปี ๒๕๑๗ และ ๒๕๒๐ ชำระค่าเช่านาปีแล้ว แต่จำเลยอ้างว่าไม่ต้องชำระค่าเช่านาปรังอีกตามนัยแห่งพระราชบัญญัติควบคุมการเช่านา พ.ศ. ๒๕๑๗ โจทก์ว่าจำเลยต้องชำระค่าเช่าสำหรับการทำนาปรังด้วย โจทก์จำเลยขอให้ศาลวินิจฉัยข้อกฎหมายโดยอาศัยข้อเท็จจริงที่รับกัน ศาลชั้นต้นสั่งงดสืบพยานโจทก์จำเลย
ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่า จำเลยไม่ได้รับความคุ้มครองตามมาตรา ๒๐ แห่ง บทกฎหมายดังกล่าว พิพากษาให้จำเลยชำระค่าเช่านาสำหรับการทำนาปรังปี ๒๕๑๗ และ ๒๕๒๐
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงตามที่ศาลอุทธรณ์ฟังว่า จำเลยเช่านาของโจทก์ทำนาปีละสองครั้งตลอดมาตั้งแต่ปี ๒๕๑๗ ถึง ๒๕๒๐ จำเลยค้างชำระค่าเช่าการทำนาปรังปี ๒๕๑๗ และ ๒๕๒๐ วินิจฉัยว่า ตามพระราชบัญญัติควบคุมการเช่านา พ.ศ. ๒๕๑๗ มาตรา ๒๐ ผู้เช่านามีสิทธิปลูกพืชอายุสั้นภายหลังการเก็บเกี่ยวข้าวหรือพืชไร่ประจำปีในนาที่เช่าได้โดยผู้ให้เช่านาจะเรียกเก็บค่าเช่านาเพิ่มไม่ได้คำว่าพืชอายุสั้นมิได้หมายความถึงข้าว การทำนาปรังเป็นการเพาะปลูกข้าวเช่นเดียวกับการทำนาปี เมื่อจำเลยทำนาปรังในนาพิพาท จำเลยก็ต้องชำระค่าเช่า จำเลยไม่ได้รับความคุ้มครองตามมาตรา ๒๐ แห่งพระราชบัญญัติดังกล่าว
พิพากษายืน
