แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์ฟ้องกล่าวอ้างว่าจำเลยเช่าห้องรายพิพาทเพื่อประกอบการค้า จำเลยให้การว่าได้ทำสัญญาเช่ากับโจทก์จริง แต่เรื่องการค้าจำเลยไม่ได้ปฏิเสธเช่นนี้ต้องถือว่าจำเลยรับว่าจำเลยประกอบการค้า.
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยเช่าห้องรายพิพาทเพื่อประกอบการค้าสัญญาเช่าหมดอายุแล้ว จำเลยไม่ระมัดระวังรักษาทรัพย์ปล่อยให้ชำรุดทรุดโทรม จึงขอให้ขับไล่
จำเลยให้การว่าได้ทำสัญญาเช่าห้องโจทก์จริง แต่จำเลยไม่มีที่อยู่จำเป็นต้องอยู่ที่ห้องพิพาทต่อไปจำเลยมีสิทธิอาศัยได้ตาม พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯ
ศาลชั้นต้นสั่งให้จำเลยนำสืบ ในวันนัดสืบพยานจำเลยแถลงว่าตามสัญญาว่าเช่าค้าขาย แต่จำเลยและครอบครัวได้ใช้อยู่อาศัยซึ่งโจทก์ทราบดี และตามประเพณีนั้นเช่าเพื่อการค้าผู้เช่าก็ใช้อยู่อาศัยด้วย จำเลยจึงได้รับความคุ้มครอง
ศาลชั้นต้นงดสืบพยานแล้วพิพากษาขับไล่
จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยฎีกาว่าจำเลยหาได้รับว่าประกอบการค้าไม่ เช่าห้องพิพาทของโจทก์เพื่อประกอบการค้า คำให้การจำเลยไม่ได้ปฏิเสธว่าไม่ได้ประกอบการค้า ต้องถือว่าจำเลยรับตาม ป.วิ.แพ่ง ม.๘๔ แล้ว ศาลฎีกาพิพากษายืน.
