แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
เงินโบนัสไม่ใช่ค่าจ้างหรือสินจ้างอย่างอื่นตามที่ ป.พ.พ. มาตรา 193/34 (8) และ (9) การเรียกร้องเงินโบนัสจึงไม่อยู่ในบังคับกำหนดอายุความ 2 ปี ของบทบัญญัติดังกล่าว กำหนดอายุความในการใช้สิทธิเรียกร้องเงินโบนัสตามสัญญาจ้างแรงงานมิได้มีกฎหมายบัญญัติไว้โดยเฉพาะจึงมีกำหนด 10 ปี ตาม ป.พ.พ. มาตรา 193/30
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องขอให้บังคับจำเลยจ่ายเงินโบนัสจำนวน 1,600,000 บาท พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปี นับแต่วันฟ้องจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์
จำเลยให้การขอให้ยกฟ้อง
ศาลแรงงานกลางพิพากษายกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า คดีมีปัญหาต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของโจทก์ว่า ฟ้องของโจทก์ขาดอายุความหรือไม่ เห็นว่า เงินโบนัสเป็นเงินที่นายจ้างจ่ายเป็นรางวัลในการปฏิบัติงานให้แก่ลูกจ้าง มิใช่เป็นเงินที่นายจ้างจ่ายให้แก่ลูกจ้างเพื่อตอบแทนการทำงานตามสัญญาจ้างแรงงาน และ พ.ร.บ. คุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 ก็มิได้บัญญัติบังคับให้นายจ้างต้องจ่ายเงินโบนัสให้แก่ลูกจ้าง นายจ้างจะจ่ายเงินโบนัสให้แก่ลูกจ้างหรือไม่ หากมีการจ่ายเงินโบนัสนายจ้างจะจ่ายด้วยวิธีใด และมีหลักเกณฑ์อย่างไรก็แล้วแต่นายจ้างจะกำหนด หรือตามข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างของสถานประกอบกิจการนั้น ๆ ฉะนั้น เงินโบนัสจึงมิใช่ค่าจ้างหรือสินจ้างอย่างอื่นตามที่บัญญัติไว้ใน ป.พ.พ. (8) และ (9) การเรียกร้องเงินโบนัสจึงไม่อยู่ในบังคับกำหนดอายุความ 2 ปี ของบทบัญญัติดังกล่าว กำหนดอายุความในการใช้สิทธิเรียกร้องเงินโบนัสตามสัญญาจ้างแรงงานมิได้มีกฎหมายบัญญัติไว้โดยเฉพาะ จึงมีกำหนด 10 ปี ตาม ป.พ.พ. มาตรา 193/30 โจทก์ฟ้องขอให้บังคับจำเลยจ่ายเงินโบนัสประจำปี 2537 ถึงปี 2539 โดยยื่นฟ้องคดีนี้เมื่อวันที่ 6 สิงหาคม 2542 คดีของโจทก์จึงไม่ขาดอายุความ อุทธรณ์ของโจทก์ข้อนี้ฟังขึ้น
พิพากษายกคำพิพากษาของศาลแรงงานกลาง ให้ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยประเด็นข้อพิพาทข้ออื่นแล้วพิพากษาใหม่ตามรูปคดี.
