แหล่งที่มา : สำนักงานส่งเสริมงานตุลาการ
ย่อสั้น
จำเลยที่ 1 กับผู้ตายเคยมีเรื่องทะเลาะวิวาทกันมาก่อน วันเกิดเหตุจำเลยทั้งสองพบกับผู้ตายและ ว. โดยบังเอิญ จำเลยที่ 1 ใช้ท่อนไม้ไล่ตีผู้ตาย จำเลยที่ 2ไม่เคยมีสาเหตุโกรธเคืองกับผู้ตายไม่ได้ร่วมไล่ตีด้วย แต่เมื่อ ว. หยิบไม้จะไปช่วยผู้ตายจำเลยที่ 2 หยิบไม้คานมาถือและห้ามไม่ให้ ว. ไปช่วยผู้ตาย จึงเป็นการให้ความช่วยเหลือและให้ความสะดวกแก่จำเลยที่ 1 ในการกระทำผิด จำเลยที่ 2 หามีเจตนาร่วมกระทำผิดด้วยไม่เมื่อผู้ตายถูกจำเลยที่ 1 ตีตาย จำเลยที่ 2 มีความผิดตาม ป.อ. มาตรา 288 ประกอบด้วยมาตรา 86.
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยทั้งสองตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 288, 83
จำเลยที่ 1 ให้การรับสารภาพ จำเลยที่ 2 ให้การปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยทั้งสองมีความผิดตามฟ้อง
จำเลยที่ 2 อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยที่ 2 มีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 288 ประกอบด้วยมาตรา 86
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า “ข้อเท็จจริงฟังเป็นยุติตามคำพิพากษาศาลชั้นต้นว่า จำเลยที่ 1 ฆ่าผู้ตาย มีปัญหามาสู่การวินิจฉัยของศาลฎีกาว่า จำเลยที่ 2 ร่วมกับจำเลยที่ 1 ฆ่าผู้ตายหรือไม่ข้อเท็จจริงฟังเป็นยุติว่า ก่อนเกิดเหตุประมาณครึ่งเดือน จำเลยที่ 1ทะเลาะวิวาทกับผู้ตายและถูกผู้ตายตีศีรษะแตก วันเกิดเหตุผู้ตายขับรถจักรยานยนต์โดยมีนายวันชัย เชาว์ชาญ นั่งซ้อนท้ายไปซื้อไก่ที่บ้านนายไพโรจน์ ระหว่างทางผู้ตายขับรถแซงรถจักรยานยนต์ที่จำเลยที่ 1 เป็นผู้ขับ จำเลยที่ 2 นั่งซ้อนท้าย เมื่อจำเลยที่ 1 ขับรถไปทันผู้ตายที่บ้านนายไพโรจน์ จำเลยที่ 1 หยิบไม้ท่อนกลมขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 3 นิ้ว ยาวประมาณ 1 แขน ซึ่งวางอยู่ในบริเวณนั้นตีนายวันชัย ทำให้นายวันชัยและผู้ตายซึ่งกำลังนั่งคร่อมรถจักรยานยนต์ตกจากรถจักรยานยนต์ เมื่อผู้ตายลุกขึ้นได้ก็วิ่งหนี จำเลยที่ 1 ถือไม้ไล่ตีผู้ตาย นายวันชัยหยิบไม้กลมอีกท่อนหนึ่งเพื่อจะไปช่วยผู้ตาย จำเลยที่ 2 หยิบไม้คานและกุญแจปากตายมาถือไว้ และห้ามนายวันชัยไม่ให้ไปช่วยผู้ตาย พิเคราะห์แล้ว เห็นว่า วันเกิดเหตุจำเลยทั้งสองพบผู้ตายโดยบังเอิญจำเลยที่ 1ไล่ตีผู้ตายเพราะมีสาเหตุโกรธเคืองกันมาก่อน ส่วนจำเลยที่ 2 ไม่เคยมีสาเหตุโกรธเคืองกับผู้ตาย ไม่ได้ร่วมกับจำเลยที่ 1 ไล่ตีผู้ตายต่อเมื่อนายวันชัยหยิบไม้จะไปช่วยผู้ตาย จำเลยที่ 2 จึงได้หยิบไม้คานและกุญแจปากตายมาถือและห้ามไม่ให้นายวันชัยไปช่วยผู้ตายการกระทำของจำเลยที่ 2 ดังกล่าวจึงเป็นเพียงให้ความช่วยเหลือและให้ความสะดวกแก่จำเลยที่ 1 ในการกระทำผิด หามีเจตนาร่วมกระทำผิดกับจำเลยที่ 1 ไม่…”
พิพากษายืน
