แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
การที่จำเลยจ้างโจทก์ตั้งแต่ ๖ เดือน ถึง ๑๒ เดือน จำเลยมีสิทธิบอกเลิกสัญญาเมื่อใดก็ได้ระหว่างนั้น โจทก์จึงมิใช่ลูกจ้างที่มีกำหนดระยะเวลาการจ้างไว้ แน่นอนอันจะเป็นเหตุให้จำเลยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยให้แก่ โจทก์เมื่อเลิกจ้างตามกำหนดระยะเวลานั้น
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยจ้างโจทก์เป็นลูกจ้างประจำ ระบุเวลาการจ้าง ๖ เดือน ถึง ๑๒ เดือน จำเลยเลิกจ้างโจทก์โดยมิได้บอกกล่าวล่วงหน้าและไม่มีความผิด เป็นการทำให้โจทก์เสียหาย ขอศาลพิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าเสียหายและค่าชดเชย
จำเลยให้การว่า จำเลยไม่ต้องจ่ายค่าเสียหายเพราะได้จ้างโจทก์ไม่ต่ำกว่า ๖ เดือนแล้ว และได้จ้างกันโดยมีกำหนดระยะเวลาการจ้างไว้แน่นอน ไม่ต้อง จ่ายค่าชดเชย
ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยว่า จำเลยจ้างโจทก์ไม่ต่ำกว่า ๖ เดือนแล้ว ไม่ผิดสัญญา ไม่ต้องจ่ายค่าเสียหาย แต่จำเลยไม่ได้เลิกจ้างโจทก์เมื่อครบ ๑๒ เดือน ถือว่าเป็นการจ้าง ไม่มีกำหนดระยะเวลาการจ้างไว้แน่นอน พิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าชดเชยให้แก่โจทก์
จำเลยอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า การที่จำเลยตกลงจ้างโจทก์ตั้งแต่ ๖ เดือน ถึง ๑๒ เดือน จำเลยมีสิทธิบอกเลิกสัญญาเมื่อใดก็ได้ระหว่างนั้น ระยะเวลาการจ้าง จึงไม่แน่นอน โจทก์จึงมิใช่ลูกจ้างที่มีกำหนดระยะเวลาการจ้างไว้แน่นอนอันจะเป็นเหตุ ให้จำเลยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยให้แก่โจทก์เมื่อเลิกจ้างตามกำหนดเวลานั้น ตามประกาศ กระทรวงมหาดไทย เรื่อง การคุ้มครองแรงงานฯ ข้อ ๔๖ ที่แก้ไขเพิ่มเติมแล้ว
พิพากษายืน
