แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
เกี่ยวกับเครื่องหมายสำหรับผู้ขับขี่ล้อเลื่อนรับจ้างนั้นเมื่อกฎหมายมิได้กำหนดว่าเจ้าพนักงานต้องเป็นผู้จัดทำเองผู้อื่นใดจะทำมิได้ดังที่บัญญัติไว้ในมาตรา 13 แห่ง พระราชบัญญัติล้อเลื่อน พ.ศ.2478 ที่เกี่ยวกับเครื่องหมายติดกับตัวล้อเลื่อนแล้ว ดังนั้นการที่จำเลยจัดทำเครื่องหมายดังกล่าวขึ้นจึงไม่เป็นผิดแต่อย่างใดเลย
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยบังอาจทำแผ่นเครื่องหมายสำหรับผู้ขับขี่รถจักรยานสามล้อรับจ้างซึ่งมีอักษรย่อชื่อจังหวัด มีตัวเลขต่อจากตัวอักษรมีดวงตราประทับดุนนูนบนแผ่นโลหะ ทางราชการกรมตำรวจได้จัดทำจำหน่าย จำเลยบังอาจทำปลอมขึ้น 16 แผ่น เป็นการปลอมหนังสือราชการ ขอให้ลงโทษจำเลยตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 222, 223, 224 ฯลฯ
จำเลยให้การว่าเครื่องหมายดังกล่าว จำเลยเข้าใจโดยสุจริตว่าจำเลยทำจำหน่ายได้ จำเลยได้ทำจำหน่ายแก่ผู้ขับขี่ที่มีใบอนุญาตโดยเปิดเผยในลักษณะการค้า ของกลางตามฟ้องจับได้จากจำเลย
โจทก์จำเลยต่างไม่สืบพยาน
ศาลล่างทั้งสองพิจารณาต้องกันฟังว่า ไม่มีกฎหมายบัญญัติเป็นความผิดเอาโทษแก่การกระทำของจำเลย พิพากษายกฟ้องโจทก์
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่าเครื่องหมายสำหรับผู้ขับขี่ล้อเลื่อนรับจ้างนั้น กฎหมายมิได้กำหนดว่าเจ้าพนักงานต้องเป็นผู้จัดทำเอง ผู้อื่นจะทำมิได้ดังที่บัญญัติไว้ในมาตรา 13 แห่ง พระราชบัญญติล้อเลื่อน พ.ศ. 2478 มาตรา 5 ข้อ 3 เพียงแต่กำหนดลักษณะและราคาเครื่องหมายสำหรับผู้ขับขี่ล้อเลื่อนรับจ้างและ พระราชบัญญัติล้อเลื่อน พ.ศ. 2496 มาตรา 3 ข้อ 3 ก็กำหนดให้รัฐมนตรีว่าการกระทำมหาดไทยออกกฎกระทรวงกำหนดลักษณะและราคาเครื่องหมายสำหรับผู้ขับขี่ล้อเลื่อนเช่นเดียวกันมิได้เปลี่ยนแปลงกฎหมายเดิมแต่อย่างใด มิได้มีกฎหมายฉบับใดกำหนดให้เจ้าหน้าที่ตำรวจหรือผู้ใดจัดทำขึ้นโดยเฉพาะ เช่นนี้ จึงลงโทษจำเลยไม่ได้ พิพากษายืน
