แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
คดีที่ศาลทหารกลางพิพากษาแก้ไขศาลมณฑลทหารแต่เพียงเล็กน้อ และคงลงโทษจำคุกจำเลยไม่เกิน 5 ปีจำเลยฎีกาในข้อเท็จจริงมิได้
ปัญหาที่ว่าบาดแผลของผู้ถูกทำร้ายถึงเสียโฉมหรือไม่ก็ดี การกระทำของจำเลยเป็นการป้องกันหรือไม่ก็ดี ควรรอการลงอาญาจำเลยหรือไม่ก็ดีเหล่านี้ล้วนเป็นปัญหาข้อเท็จจริง
ย่อยาว
คดีนี้ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยตามกฎหมายอาญา ม.๒๕๖ จำคุก ๔ ปี ศาลทหารกลางพิพากษายืนแต่กำหนดโทษเพียง ๓ ปี ลดฐานยั่วโทษะ ตาม ม.๕๕ กึ่งหนึ่ง คงจำคุก ๑ ปี ๖ เดือน
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาตัดสินว่า ในเรื่องบาดแผลนั้นศาลล่างทั้ง ๒ ได้วินิจฉัยต้องกันมาแล้วว่าเป็นบาดแผลเสียโฉมติดตัวผู้เสียหายย่อมเรียกว่าสาหัสอันเป็นข้อเท็จจริงฎีกามิได้ ข้อค้านในเรื่องป้องกันตัวก็เป็นข้อเท็จจริงที่ศาลล่างทั้ง ๒ วินิจฉัยต้องกันมาแล้วเช่นเดียวกัน จึงต้องห้ามมิให้ฎีกาส่วนเรื่องรอการลงอาญาก็เป็นดุลยพินิจของศาลอันเป็นข้อเท็จจริงเช่นเดียวกันฎีกาจำเลยจึงตกไปตาม ม.๔๗ พ.ร.บ.ธรรมนูญศาลทหาร ๒๔๗๗ จึงให้ยกเสีย
