แหล่งที่มา : เนติบัณฑิตยสภา
ย่อสั้น
บาดแผลถูกชกต่อยและเตะ หลังจากเกิดเหตุ 7 วันตาซ้ายยังเขียวช้ำหรี่เกือบปิด แก้มและขาซ้ายฟกช้ำเป็นอันตรายแก่กายตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 295
ย่อยาว
ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยที่ 1 ตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 295 จำคุก 2 เดือน ศาลอุทธรณ์ลงโทษจำเลยที่ 2 จำคุก 2 เดือน ตามมาตรา 295 จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยข้อกฎหมายว่า “จำเลยทั้งสองร่วมกันชกต่อยและเตะโจทก์จริง ฎีกาจำเลยทั้งสองที่ว่าไม่ได้ทำร้ายโจทก์ฟังไม่ขึ้น
ปัญหาตามฎีกาจำเลยที่ว่า บาดแผลที่โจทก์ถูกทำร้ายไม่ถึงกับเป็นอันตรายแก่กาย นายบุญชอบผู้ตรวจบาดแผลของโจทก์ไม่ใช่แพทย์ จึงรับฟังความเห็นของนายบุญชอบไม่ได้นั้น เห็นว่า แม้ว่านายบุญชอบจะไม่ใช่นายแพทย์ แต่นายบุญชอบก็เรียนสำเร็จจากโรงเรียนอนามัยรับราชการเป็นเจ้าหน้าที่สาธารณสุขอยู่ที่เรือนจำมานาน ทำการตรวจรักษาผู้ต้องขังเป็นจำนวนมาก ย่อมมีความรู้เกี่ยวกับบาดแผลพอสมควร บาดแผลของโจทก์เป็นบาดแผลธรรมดาเห็นได้ด้วยตามความเห็นของนายบุญชอบจึงพอรับฟังได้นายบุญชอบตรวจบาดแผลของโจทก์หลังเกิดเหตุ 7 วัน ได้ความตามคำเบิกความของนายบุญชอบว่า ตาซ้ายของโจทก์ยังเขียวช้ำหรี่เกือบปิด แก้มซ้ายและตาซ้ายฟกช้ำนายบุญชอบได้ให้ยารับประทานแก้ปวดและอักเสบ กับให้ยาสำหรับทา และให้โจทก์พักรักษาไม่เกิน 20 วัน ลักษณะบาดแผลของโจทก์ดังกล่าวถือได้ว่าเป็นอันตรายแก่กายแล้ว คำพิพากษาฎีกาที่จำเลยอ้างข้อเท็จจริงไม่ตรงกับคดีนี้
ที่จำเลยฎีกาว่า หากฟังว่าจำเลยทั้งสองมีความผิดก็ขอให้รอการลงโทษนั้น ศาลฎีกาพิจารณาแล้วเห็นว่า มูลกรณีที่จำเลยทั้งสองทำร้ายโจทก์ก็เนื่องจากทราบว่าโจทก์ลักใบยาสูบซึ่งอยู่ในความรับผิดชอบของจำเลยที่ 1 ไปจึงได้ลุแก่โทสะกระทำการฝ่าฝืนกฎหมาย แต่ก็มิได้ใช้อาวุธทำร้าย ตามพฤติการณ์และสภาพความผิด ประกอบกับไม่ปรากฏว่าจำเลยทั้งสองได้รับโทษจำคุกมาก่อน สมควรรอการลงโทษเพื่อให้โอกาสกลับตัว
พิพากษาแก้เป็นว่า ให้รอการลงโทษจำเลยทั้งสองตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 56 มีกำหนดคนละสองปี นอกจากที่แก้คงให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลอุทธรณ์”
