แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
เทศบัญญัติ ฯ ข้อ 5 มีความว่า ห้ามมิให้ผู้ใดตั้งหรือใช้สถานที่เอกชนแห่งใดเป็นที่ขายอาหารหรือน้ำแข็ง หรือทำ หรือประกอบ หรือปรุงและสะสมอาหารหรือน้ำแข็งสำหรับขายให้บุคคลบริโภคภายในเขตเทศบาลเมืองกระบี่เว้นแต่จะได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานท้องถิ่น
จำเลยขายน้ำแข็งให้แก่พวกเรือประมง เพื่อเอาไปแช่ปลาสด ไม่ต้องขออนุญาตตามเทศบัญญัติดังกล่าว
ย่อยาว
คดีนี้ โจทก์ฟ้องว่า จำเลยใช้สถานที่เอกชนทำการขายและสะสมน้ำแข็งสำหรับขายให้บุคคลบริโภคในเขตเทศบาลเมืองกระบี่ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานท้องถิ่น ขอให้ลงโทษจำเลยตามพระราชบัญญัติสาธารณสุข พ.ศ.๒๔๘๔ มาตรา ๖๗ เทศบัญญัติเรื่องควบคุมการค้าอาหารและน้ำแข็งในสถานที่เอกชน พ.ศ.๒๔๘๗ มาตรา ๖,๑๖
จำเลยให้การปฏิเสธ และต่อสู้ว่า จำเลยมิได้จำหน่ายน้ำแข็งให้บุคคลบริโภคแต่จำหน่ายน้ำแข็งให้เรือประมงเพื่อเอาไปแช่ปลาสด ไม่จำต้องขออนุญาต ขอให้ยกฟ้อง
ศาลชั้นต้นเห็นว่า การที่จำเลยขายน้ำแข็งให้เรือประมงเพื่อเอาไปแช่ปลาก็ถือได้ว่าเป็นการขายให้บุคคลบริโภค พิพากษาว่าจำเลยผิดตามฟ้อง ให้ปรับจำเลยเป็นเงิน ๕๐ บาท
จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน ผู้พิพากษาศาลอุทธรณ์นายหนึ่งมีความเห็นแย้งว่า คำว่า “บริโภค” ตามเทศบัญญัติ ฯ ข้อ ๕ ย่อมหมายถึง “กิน” เท่านั้น ควรพิพากษายกฟ้อง
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาพิเคราะห์ว่า เทศบัญญัติ ฯ ข้อ ๕ มีความว่า ห้ามมิให้ผู้ใดตั้งหรือใช้สถานที่แห่งใดเป็นที่ขายอาหารหรือน้ำแข็ง หรือทำประกอบ ปรุง และสะสมอาหาร หรือน้ำแข็งสำหรับขายให้บุคคลบริโภคภายในเขตเทศบาลเมืองกระบี่ เว้นแต่จะได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานท้องถิ่นศาลฎีกาเห็นว่า คำว่า “อาหาร” หมายถึงของกินหรือสิ่งที่นำเข้าสู่ร่างกายเพื่อหล่อเลี้ยง ไม่หมายถึงสิ่งของเครื่องใช้ ฉะนั้น คำว่า บริโภค ตามเทศบัญญัติ เมื่อใช้กับอาหาร จึงหมายถึงการกิน หรือการนำเข้าสู่ร่างกาย ไม่หมายถึงการใช้สิ้นเปลืองอย่างอื่น เทศบัญญัติกล่าวถึงอาหารและน้ำแข็ง และวางข้อกำหนดอย่างเดียวกัน ฉะนั้น เกี่ยวกับน้ำแข็งก็ย่อมมีความมุ่งหมายทำนองเดียวกัน คือ หมายถึงการกิน หรือการนำเข้าสู่ร่างกายเช่นเดียวกับอาหาร ฉะนั้น เมื่อปรากฎว่าจำเลยขายน้ำแข็งให้แก่พวกเรือประมงเพื่อเอาไปแช่ปลาสดอย่างเดียว การค้าน้ำแข็งของจำเลยก็ไม่ต้องขออนุญาตตามเทศบัญญัติ พิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์
