แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ฟ้องที่บรรยายว่า จำเลยใช้มีดลักตัดกล้วยของเจ้าทรัพย์ไป เจ้าทรัพย์ไปพบจำเลยในขณะทำผิดเป็นฟ้องที่ครบองค์ความผิดฐานลักทรัพย์ ต่างกับฎีกาที่ 233/2486.
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยสมคบกันใช้มีดลักตัดกล้วยหอมของ ง. ไป ๒ เครือ ราคา ๘ บาท เจ้าทรัพย์พบจำเลยในขณะกระทำผิด จึงเข้าทำการจับกุม จำเลยหลบหนีไป ทิ้งกล้วยหอมของกลางไว้ จำเลยปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นเห็นว่า ฟ้องโจทก์ได้ความแต่เพียงว่า จำเลยใช้มีดตัดกล้วยหอมขาดจากต้น ซึ่งเป็นเรื่องทำให้เสียทรัยพ์ เพราะคำว่า “ลักตัด” หมายความแต่ว่า ตัดโดยอาการซ่อนเร้นเท่านั้น ขาดองค์ความผิดฐานลักทรัพย์ งดสืบพะยาน พิพากษายกฟ้อง อ้างฎีกาที่ ๒๓๓/๒๔๘๖
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า คำบรรยายฟ้องคดีนี้ต่างกับฎีกาที่ ๒๓๓/๒๔๘๖ ซึ่งตามฎีกานั้นโจทก์บรรยายฟ้องแต่เพียงว่า “ลักตัดไม้ไผ่ขาดจากกอ” เฉย ๆ ไม่ได้แสดงว่าได้มีการเอาไปด้วย จึงเข้าใจไม่ได้ว่าเป็นการลักทรัพย์ แต่ฟ้องคดีนี้พอเข้าใจได้ว่า จำเลยตัดกล้วยแล้วเอากล้วยนั้นไป หาใช่ตัดทิ้งไว้เฉย ๆ ไม่ และยังมีข้อความตอนท้ายว่า เจ้าทรัพย์ไปพบและทำการจับกุม จำเลยหลบหนีไป ทิ้งกล้วยของกลางไว้กับอ้างมาตรา ๒๙๓ พอเข้าใจได้ว่าโจทก์หาว่า จำเลยลักกล้วยของเจ้าทรัพย์โดยวิธีใช้มีดตัด พิพากษากลับ ให้ศาลชั้นต้นพิจารณาพิพากษาใหม่
