แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ในฟ้องอ้างถึงสัญญาซื้อขายที่ดิน แต่มิได้คัดสำเนาสัญญาส่งให้จำเลยพร้อมสำเนาฟ้อง ดังนี้ ไม่ทำให้ฟ้องของโจทก์ซึ่งชัดเจนอยู่แล้วเป็นฟ้องเคลือบคลุม
ผู้ซื้อที่ดินได้รู้อยู่แล้ว ในขณะซื้อว่า มีผู้คัดค้านการขายแม้จะอ้างว่า เสียค่าตอบแทนก็ฟังว่า ซื้อโดยสุจริตไม่ได้
ย่อยาว
ได้ความว่า จำเลยขายที่รายพิพาทซึ่งเป็นที่นามือเปล่าให้โจทก์โดยทำหนังสือกันเอง โจทก์ได้เข้าครอบครองมา 10 ปีเศษต่อมาจำเลยได้ไปร้องต่อคณะกรมการอำเภอขอให้ประกาศรังวัดที่รายนี้เพื่อขายให้แก่นายแก้ว พอโจทก์ทราบก็ได้ไปร้องคัดค้าน ทางอำเภอสั่งให้โจทก์ฟ้องภายใน 15 วันโจทก์ก็ฟ้องภายในกำหนดนี้แต่มิได้แจ้งให้กรมการอำเภอทราบ พอครบกำหนด 15 วัน กรมการอำเภอก็ทำสัญญาขายตามที่จำเลยร้องขอ
ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาให้เพิกถอนนิติกรรมและห้ามจำเลยมิให้เกี่ยวข้องในที่พิพาทแปลงนี้
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาพิจารณาเฉพาะข้อกฎหมายที่ศาลชั้นต้นสั่งรับจำเลยคัดค้านว่า ฟ้องของโจทก์เคลือบคลุม เพราะเหตุที่ในฟ้องได้อ้างสัญญาซื้อขาย แต่มิได้คัดสำเนาสัญญาให้จำเลยพร้อมกับสำเนาฟ้อง ศาลฎีกาเห็นว่าเมื่อคำฟ้องนั้นแจ้งชัดสมบูรณ์ตามวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 172 เพียงแต่มิได้ส่งสำเนาเอกสารตามที่อ้างให้อีกฝ่ายหนึ่งเท่านั้น ก็หาทำให้ฟ้องฉบับนั้นกลายเป็นฟ้องเคลือบคลุมไม่ ส่วนข้อที่จำเลยคัดค้านว่า โจทก์ไม่มีสิทธิฟ้องขอให้เพิกถอนนิติกรรมการซื้อขายรายนี้ โดยอ้างว่า นายแก้วผู้ซื้อได้กระทำโดยมีค่าตอบแทนและโดยสุจริตตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1300 นั้น ศาลล่างทั้งสองฟังข้อเท็จจริงต้องกันมาแล้วว่า เมื่อนายแก้วจะทำการซื้อที่รายนี้ นายแก้วได้ทราบการคัดค้านของโจทก์แล้ว จึงฟังไม่ได้ว่า นายแก้วได้กระทำการโดยสุจริต ข้อคัดค้านของจำเลยจึงฟังไม่ขึ้น ศาลฎีกาคงพิพากษายืน
