แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ถึงแม้จะวินิจฉัยว่าใบเสร็จรับเงินค่าใบอนุญาตเร่ขายไม่ใช่เป็นใบอนุญาตให้ทำการเร่ขายได้ก็ดี แต่ข้อเท็จจริงซึ่งศาลฎีกาจำต้องถือตามคำวินิจฉัยของศาลอุทธรณ์คือ จำเลยเชื่อโดยสุจริตว่าเป็นใบอนุญาตให้เร่ขายได้แล้วเช่นนี้ จึงย่อมเอาผิดแก่จำเลยหาได้ไม่
ย่อยาว
คดีนี้โจทก์กล่าวหาว่าจำเลยเร่ขายเนื้อสุกรสดชำแหละในเขตเทศบาลโดยมิได้รับอนุญาต อันเป็นการผิดต่อพระราชบัญญัติสาธารณะสุข พ.ศ. 2484 มาตรา 49, 67 และฝ่าฝืนเทศบัญญัติขอให้ลงโทษ จำเลยให้การปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกาว่าใบเสร็จรับเงินค่าใบอนุญาตที่จำเลยนำออกแสดงเป็นใบอนุญาตหาบเร่นั้นไม่ชอบด้วยกฎหมาย
ศาลฎีกาเห็นว่าแม้จะวินิจฉัยว่าใบเสร็จรับเงินค่าใบอนุญาตไม่ใช่เป็นใบอนุญาตให้เร่ขายได้ก็ดี แต่ข้อเท็จจริงที่ศาลฎีกาจำต้องถือตามคำวินิจฉัยของศาลอุทธรณ์คือจำเลยเชื่อโดยสุจริตว่าเป็นใบอนุญาตให้เร่ขายได้แล้วเช่นนี้ ก็เอาผิดแก่จำเลยไม่ได้
พิพากษายืน
