แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
พฤตติการณ์ที่ไม่ถือว่าเป็นหนังสือรับรองจะใช้หนี้แทนลูกหนี้
ย่อยาว
จำเลยทำหนังสือขึ้นฉะบับหนึ่งมีข้อความว่า “ข้าพเจ้าผู้ใหญ่แตง เกิดประดับขอทำสัญญาว่าในวันแรม ๒ ค่ำจะนำเงินมาชำระในเรื่องหนี้สินเป็นเงิน ๓๒๐ บาท ถ้วนต่อหน้าพะยานทั้งหลายและเขียน ได้เซ็นชื่อไว้เป็นพะยานด้วย” แล้วลงชื่อจำเลยว่าลูกหนี้ โจทก์จึงนำหนังสือฉะบับนั้นมาฟ้องจำเลยเรียกเงิน ๓๖๐ บาท
คดีได้ความว่าเดิม ย.เป็นหนี้โจทก์และคนอื่นๆ อีกหลายคน ครั้น ย. ตาย จำเลยเคยพูดว่าจะยอมรับใช้หนี้ของ ย. ให้จนถึงได้มีการทำหนังสือฉะบับนี้ขึ้น
ศาลฎีกาตัดสินว่า ตามข้อความในหนังสือไม่มีข้อความใดแสดงว่า โจทก์หรือคนใดคนหนึ่งเป็นเจ้าหนี้จำเลยยอมตัวเป็นลูกหนี้หรือรับรองชำระหนี้แทนลูกหนี้โจทก์ ทั้งใจความในหนังสือที่ว่า “จะนำเงินมาชำระ” ยังไม่พอแปลว่าผู้จะนำเงินมาชำระเป็นลูกหนี้แทนลูกหนี้โจทก์ อนึ่งคำว่า “ลูกหนี้ท้ายลายเซ็นของจำเลยก็ไม่เป็นข้อความสำคัญของหนังสือที่เขียนขึ้นลอยๆ เช่นนี้ จึงพิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์
