แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
อัยการฎีกา เรื่องไม่สำคัญ
ย่อยาว
โจทย์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานวิดน้ำแลจับสัตว์น้ำในหนองโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานตามพระราชบัญญัติอากรค่าน้ำเพิ่มเติม ร.ศ. ๑๒๐ มาตรา ๔ แล ๑๙
ทางพิจารณาได้ความว่า จำเลยได้กั้นทำนบเพื่อวิดน้ำจากหนองข้างหนึ่งไปลงอีกข้างหนึ่งที่เขินอยู่เพื่อให้น้ำหล่อต้นบัว จำเลยหาได้กั้นทำนบเพื่อจับสัตว์น้ำไม่
ศาลล่างทั้ง ๒ ตัดสินยกฟ้องโจทย์
โจทย์ฎีกาอ้างเปนปัญหากฎหมายว่า ถึงแม้จำเลยจะไม่ได้ตั้งใจจับปลาก็มีโทษเพราะมาตรา ๔ แห่งพระราชบัญญัติเพิ่มเติมพระราชบัญญัติอากรค่าน้ำ ร.ศ. ๑๒๐ ห้ามขาดมิให้กั้นทำนบวิดน้ำในที่จับสัตว์น้ำ
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ความประสงค์ที่ออกกฎหมายนี้เพื่อรักษาพืชพรรณสัตว์น้ำ หาใช่ห้ามขาดมิให้ทำการวิดน้ำเสียเลยดังจะเห็นได้ในพระราชปรารภในพระราชบัญญัติ เมื่อได้อ่านข้อความในพระราชปรารภประกอบกับความในมาตรา ๔ ที่แก้ไขใหม่นั้นแล้ว เห็นได้ว่ามาตรา ๔ ไม่ได้ห้ามขาดมิให้วิดน้ำ เปนแต่ห้ามมิให้วิดน้ำจนแห้งอันจะเปนเหตุให้พืชพรรณสัตว์น้ำเปนอันตรายสูญหาย คดีนี้จำเลยไม่ได้วิดน้ำจนแห้งขอดถึงกับเปนอันตรายแก่พืชพรรณสัตว์น้ำ ทั้งเมื่อเจ้าพนักงานได้บอกให้จำเลยเปิดทำนบ จำเลยก็เปิดโดยดี แลหนองรายนี้จำเลยได้เข้าหุ้นกับ ค. ผู้ซึ่งได้รับอนุญาตบัตร์ให้หวงห้ามแล้วด้วยจำเลยไม่มีผิดตามกฎหมายที่โจทย์อ้าง
แลโจทย์กล่าวเปนเชิงร้องทุกข์ว่า ศาลอุทธรณ์ข้าหลวงพิเศษไม่ควรตำหนิโจทย์ว่าเก็บคดีอันไม่มีสาระมาฟ้องอีกข้อหนึ่ง
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ที่ศาลอุทธรณ์ข้าหลวงพิเศษตำหนิโจทย์ไว้นั้นสมควรแล้ว เพราะคดีไม่เปนปัญหาสำคัญอย่างไร เมื่อเจ้าพนักงานสั่งให้เปิดทำนบ จำเลยก็เปิดแล้ว
