แหล่งที่มา : เนติบัณฑิตยสภา
ย่อสั้น
ผู้ตายเดินไปที่ข้างรั้วบ้านจำเลย แล้วใช้ปืนลูกซองสั้นยิงไปบริเวณชานบ้านจำเลย ซึ่งขณะนั้นจำเลยกับภริยากำลังนั่งกินอาหารกระสุนปืนถูกภริยาจำเลยล้มฟุบลงไป จำเลยคว้ามีดโต้กระโดดจากบ้านลงไปเพื่อฟันผู้ตาย ผู้ตายวิ่งหนีเข้าไปในบ้านผู้ตาย จำเลยวิ่งไล่ตามแล้วผู้ตายหันหน้ามาทางจำเลย พร้อมกับใช้ปืนยิงสวนมาทันที 1 นัดไม่ถูกจำเลย จำเลยใช้มีดฟันไป ผู้ตายยกแขนทั้งสองข้างขึ้นรับ แล้วผู้ตายก็หันหลังจะขึ้นบันไดบ้าน จำเลยเข้าใจว่าผู้ตายจะขึ้นไปเอากระสุนปืนมายิงจำเลยอีก จึงใช้มีดฟันทางด้านหลังถูกที่ต้นคอและฟันซ้ำถูกบริเวณใบหน้า ผู้ตายล้มลง แสดงว่าขณะที่จำเลยไล่ฟันผู้ตายนั้น ผู้ตายยังถือปืนอยู่ตลอดเวลาและสามารถยิงมายังจำเลยได้ การที่จำเลยใช้มีดฟันผู้ตายจนอาวุธปืนจะหลุดไปจากมือของผู้ตาย ย่อมเป็นการป้องกันพอสมควรแก่เหตุ เพราะหากปืนยังอยู่ในมือผู้ตายตราบใด ภยันตรายก็จะมีแก่จำเลยอยู่จนตราบนั้น
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยใช้มีดโต้ยาว 65 เซนติเมตร กว้าง 8เซนติเมตร เป็นอาวุธฟันนายอิฐ ศิริเวช ผู้ตายหลายครั้งถูกที่บริเวณแขนซ้าย แขนขวา ใบหน้า คอและท้ายทอยโดยเจตนาฆ่าเป็นเหตุให้ผู้ตายถึงแก่ความตาย ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 288 และริบของกลาง
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 288 ประกอบมาตรา 69 จำคุก 1 ปี 6 เดือน จำเลยให้การต่อศาลเป็นประโยชน์แก่การพิจารณา มีเหตุบรรเทาโทษ ลดโทษให้หนึ่งในสาม คงจำคุก 1 ปี ริบของกลาง จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์ภาค 1 พิพากษากลับ ให้ยกฟ้องโจทก์ ไม่ริบมีดของกลาง โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า “คดีมีปัญหาเพียงว่า การกระทำของจำเลยเป็นการป้องกันพอสมควรแก่เหตุหรือไม่ ข้อเท็จจริงในคดีนี้ปรากฏตามบันทึกการตรวจสถานที่เกิดเหตุเอกสารหมาย จ.6 แผนที่สังเขปแสดงสถานที่เกิดเหตุเอกสารหมาย จ.4, จ.7 ซึ่งจำเลยไม่โต้แย้งว่าไม่ถูกต้องแต่อย่างใด และคำพยานโจทก์จำเลยซึ่งต้องกันว่า บ้านผู้ตายบ้านนางสายพิณ และบ้านจำเลยอยู่ติด ๆ กัน ตามแผนที่สังเขปแสดงสถานที่เกิดเหตุเอกสารหมาย จ.4 วันเกิดเหตุเวลาประมาณ 19.30นาฬิกาผู้ตายซึ่งดื่มสุราแล้วประมาณครึ่งขวด ได้เดินมาที่ข้างรั้วบ้านจำเลยแล้วใช้ปืนลูกซองสั้นยิงไปบริเวณชานบ้านของจำเลย ซึ่งขณะนั้นจำเลยกับนางพันธ์ภริยาจำเลยกำลังนั่งกินอาหาร กระสุนปืนถูกนางพันธ์ล้มฟุบลงไป จำเลยจึงคว้ามีดโต้กระโดดจากบ้านลงไปเพื่อฟันผู้ตายผู้ตายยิงปืนอีก 1 นัด แต่ไม่ถูกจำเลย จำเลยใช้มีดโต้ฟันผู้ตายหลายครั้งจนผู้ตายถึงแก่ความตาย แล้วไปแจ้งความต่อนายบุญมีผู้ใหญ่บ้านท้องที่และพาคนเจ็บคือนางพันธ์ส่งโรงพยาบาล โจทก์ฎีกาว่า การที่จำเลยใช้มีดโต้วิ่งไล่ผู้ตาย และฟันผู้ตายถูกที่แขนผู้ตายถลาล้มลงไปหมดหนทางที่จะต่อสู้แล้ว ผู้ตายก็วิ่งหนีเข้าไปภายในบ้านของผู้ตายจำเลยวิ่งไล่ตามและฟันผู้ตายตอนจะขึ้นบันไดอีก เป็นการกระทำเกินสมควรแก่เหตุที่จะป้องกัน เห็นว่า ข้อเท็จจริงที่โจทก์อ้างในฎีกานั้นยังคลาดเคลื่อน เพราะคำรับของจำเลยในชั้นสอบสวนที่โจทก์อ้างเป็นฎีกามีความว่าผู้ตายวิ่งหนีไปทางบ้านของผู้ตาย จำเลยไล่ติดตามไปอย่างกระชั้นชิดผู้ตายวิ่งเข้าไปในประตูรั้วบ้านของผู้ตาย แล้วผู้ตายหันหน้ามาทางจำเลยพร้อมกับใช้ปืนยิงสวนมาทันที1 นัด แต่กระสุนพลาดไม่ถูกจำเลย จำเลยจึงใช้มีดฟันไป และผู้ตายยกแขนทั้งสองข้างขึ้นรับแล้วผู้ตายก็ได้หันหลังจะขึ้นบันไดบ้าน ซึ่งจำเลยเข้าใจว่า ผู้ตายจะขึ้นไปเอากระสุนปืนมายิงจำเลยอีก ดังนั้นจำเลยจึงใช้มีดฟันทางด้านหลังถูกที่ต้นคอ ผู้ตายเซมาทางด้านหลังจำเลยจึงฟันซ้ำอีก 1 ที ถูกบริเวณใบหน้า ผู้ตายจึงล้มลงที่พื้นดินตามคำรับของจำเลยในชั้นสอบสวนมีเพียงเท่านี้ แสดงว่าขณะที่จำเลยไล่ฟันผู้ตายนั้น ผู้ตายยังถือปืนอยู่ตลอดเวลา และสามารถยิงมายังจำเลยได้ การที่จำเลยใช้มีดฟันผู้ตายไปจนอาวุธปืนจะหลุดไปจากมือของผู้ตายย่อมเป็นการป้องกันพอสมควรแก่เหตุ เพราะหากปืนยังอยู่ในมือผู้ตายตราบใด ภยันตรายก็จะมีแก่จำเลยอยู่จนตราบนั้น และเป็นเรื่องที่ผู้ตายตั้งใจมาทำร้ายจำเลย จำเลยมีสิทธิป้องกันตัวได้ ศาลอุทธรณ์ภาค 1 เห็นว่า จำเลยกระทำการเพื่อป้องกันตัวพอสมควรแก่เหตุศาลฎีกาเห็นด้วย”
พิพากษายืน
