แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์ฟ้องเรียกค่าเสียหายฐานละเมิดโดยอ้างเหตุว่าจำเลยไม่คืนห้องที่เช่าไปให้โจทก์ ทำให้โจทก์ไม่อาจใช้ห้องเปิดสถานพยาบาลทำให้โจทก์ขาดรายได้จากการนี้เดือนละ 1,500 บาท โจทก์ไม่ได้สืบว่าจำเลยรู้หรือควรจะได้รู้ว่าโจทก์จะใช้ห้องพิพาทเปิดสถานพยาบาล เมื่อศาลฟังว่า การที่จำเลยละเมิดทำให้โจทก์ขาดประโยชน์ไป 1,500 บาท ศาลย่อมพิพากษาให้จำเลยรับผิดในเงินจำนวนนี้ได้
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่าโจทก์ได้บอกเลิกสัญญาเช่ากับจำเลยแล้ว จำเลยไม่ยอมส่งมอบห้องเช่าคืนให้โจทก์ การที่จำเลยไม่ส่งมอบห้องคืนทำให้โจทก์ไม่สามารถใช้ห้องทำสถานพยาบาล โจทก์จึงขาดรายได้จากการทำสถานพยาบาลเดือนละ ๑,๕๐๐ บาท ขอให้ขับไล่และใช้ค่าเสียหายเดือนละ ๑,๕๐๐ บาท
จำเลยต่อสู้ว่า ค่าเสียหายเดือนละ ๑,๕๐๐ บาทนี้โจทก์บรรยายฟ้องเคลือบคลุม การคำนวณค่าเสียหายก็เลื่อนลอย กะประมาณอย่างเป็นไปไม่ได้และต่อสู้ข้ออื่น ๆ อีก
ชั้นพิจารณา โจทก์ไม่ได้นำสืบว่าจำเลยรู้หรือควรจะได้รู้ว่าโจทก์จะเอาห้องไปเปิดสถานพยาบาล ศาลชั้นต้นพิพากษาให้โจทก์ชนะเต็มตามฟ้อง
จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยฎีกาว่าจำเลยความรับผิดในค่าเสียหายนี้เพียงเดือนละ ๑๐๐ บาท เท่ากับค่าเช่าห้อง ที่ศาลพิพากษาให้จำเลยรับผิดเดือนละ ๑,๕๐๐ บาท เป็นการพิพากษาเกินคำขอ
ศาลฎีกาฟังว่า การที่จำเลยไม่ส่งห้องคืน ทำให้โจทก์ขาดผลประโยชน์รายได้ไปเดือนละ ๑,๕๐๐ บาท เห็นสมควรให้จำเลยรับผิดต่อโจทก์ตามจำนวนนี้
พิพากษายืน
