แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
พฤติการณ์ของจำเลยที่เป็นเจ้าของที่ดินได้พิมพ์ลายนิ้วมือในหนังสือมอบอำนาจโดยมิได้กรอกข้อความใดๆ ให้ชัดเจนว่าต้องการจะขายที่ดิน แล้วยังมอบโฉนดที่ดินสำเนาทะเบียนบ้าน และสำเนาบัตรประชาชนของจำเลยให้ ล. ผู้ติดต่อจะซื้อที่ดินไปดำเนินการนั้นเป็นการเปิดโอกาสให้ ล. และ อ. ผู้รับมอบอำนาจนำไปใช้ในกิจการอื่นด้วยการกรอกเพิ่มเติมข้อความว่า ให้นำที่ดินไปจดทะเบียนจำนองแทนจำเลย ถือได้ว่าจำเลยประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรง จำเลยจะยกเอาผลที่เกิดจากความประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรงของตนขึ้นให้การต่อสู้โจทก์ ซึ่งเป็นบุคคลภายนอกผู้รับจำนองโดยสุจริตเพื่อให้ตนพ้นความรับผิดหาได้ไม่
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องขอให้จำเลยชำระเงิน 355,459 บาท พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ 15 ต่อปี จากต้นเงิน 300,000 บาท นับแต่วันถัดจากวันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์ ถ้าไม่ชำระให้ยึดที่ดินโฉนดเลขที่ 87120 ตำบลเวียงเหนือ อำเภอเมืองลำปาง จังหวัดลำปาง พร้อมสิ่งปลูกสร้างขายทอดตลาดชำระหนี้ หากได้เงินสุทธิไม่พอให้ยึดทรัพย์สินอื่นของจำเลยขายทอดตลาดชำระหนี้โจทก์จนครบ
จำเลยให้การขอให้ยกฟ้อง
ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง ให้โจทก์ใช้ค่าฤชาธรรมเนียมแทนจำเลย โดยกำหนดค่าทนายความ 2,000 บาท
โจทก์อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์ภาค 5 พิพากษากลับให้จำเลยชำระเงิน 300,000 บาท พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ 15 ต่อปี จากต้นเงินดังกล่าวนับแต่วันที่ 27 พฤษภาคม 2546 เป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์ แต่ดอกเบี้ยเมื่อคำนวณถึงวันฟ้อง (20 สิงหาคม 2547) ต้องไม่เกิน 55,459 บาท ถ้าจำเลยไม่ชำระหรือชำระไม่ครบก็ให้ยึดที่ดินโฉนดเลขที่ 87120 ตำบลเวียงเหนือ อำเภอเมืองลำปาง จังหวัดลำปาง พร้อมสิ่งปลูกสร้างขายทอดตลาดนำเงินมาชำระหนี้โจทก์ตามฟ้อง ค่าฤชาธรรมเนียมชั้นอุทธรณ์เป็นพับ คำขออื่นให้ยก
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า พิเคราะห์แล้ว ข้อเท็จจริงเบื้องต้นฟังได้ว่า จำเลยมีภูมิลำเนาอยู่ที่ตำบล ปาดังเบซาร์ อำเภอเมืองสงขลา จังหวัดสงขลา เป็นเจ้าของกรรมสิทธิ์ในที่ดินโฉนดเลขที่ 87120 ตำบลเวียงเหนือ อำเภอเมืองลำปาง จังหวัดลำปาง ตามสำเนาโฉนดที่ดินมีความประสงค์จะขายที่ดินพร้อมสิ่งปลูกสร้างจึงพิมพ์ลายพิมพ์นิ้วมือในหนังสือมอบอำนาจ พร้อมมอบโฉนดที่ดินฉบับเจ้าของ สำเนาบัตรประจำตัวประชาชน และสำเนาทะเบียนบ้านพร้อมหนังสือมอบอำนาจให้ นายดวงดี น้องชายจำเลยไว้ติดต่อกับผู้จะซื้อ นายดวงดีมอบหนังสือมอบอำนาจ โฉนดที่ดิน สำเนาบัตรประจำตัวประชาชนและสำเนาทะเบียนบ้านของจำเลยให้นางลมัย ผู้จะซื้อไปดำเนินการ เมื่อวันที่ 27 พฤษภาคม 2546 มีการนำหนังสือมอบอำนาจที่จำเลยพิมพ์ลายพิมพ์นิ้วมือดังกล่าวไปใช้เป็นหลักฐานว่า จำเลยมอบอำนาจให้นางสาวอัจฉรา เป็นผู้รับมอบอำนาจดำเนินการจดทะเบียนจำนองที่ดินพร้อมสิ่งปลูกสร้างของจำเลยเป็นประกันเงินกู้ยืม 300,000 บาท ดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 15 ต่อปี ไว้แก่โจทก์ จำเลยไม่ชำระดอกเบี้ยและเงินต้นตามสัญญา คดีมีปัญหาต้องวินิจฉัยตามฎีกาของจำเลยข้อเดียวว่า จำเลยประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรงต้องรับผิดชำระเงินกู้ยืมและดอกเบี้ยตามฟ้องแก่โจทก์หรือไม่ โจทก์มีโจทก์และนางเครือวัลย์ผู้รับมอบอำนาจโจทก์ในการจดทะเบียนจำนองเป็นพยานเบิกความยืนยันว่า โจทก์กับนางสาวอัจฉรา ขอจดทะเบียนจำนองที่ดินโฉนดเลขที่ 87120 ต่อเจ้าพนักงานที่ดิน และโจทก์จ่ายเงินกู้ยืมแก่นายดวงดีกับนางสาวอัจฉรา ตามสำเนาโฉนดที่ดินและหนังสือมอบอำนาจ ส่วนจำเลยมีจำเลยและนายดวงดีน้องชายจำเลยเป็นพยานเบิกความว่า จำเลยไม่ได้รับเงินกู้ยืมจากโจทก์ กรณีเป็นเรื่องที่จำเลยมอบอำนาจโดยลงลายพิมพ์นิ้วมือในหนังสือมอบอำนาจให้ไปดำเนินการขายที่ดินของจำเลย แต่นางลมัยกลับนำหนังสือมอบอำนาจพร้อมโฉนดที่ดิน สำเนาทะเบียนบ้าน และสำเนาบัตรประจำตัวประชาชนของจำเลยที่มอบให้ไปดำเนินการจดทะเบียนจำนองที่ดินไว้แก่โจทก์แทนดังนี้ เห็นว่า โจทก์รับจำนองที่ดินจากนางสาวอัจฉราโดยสุจริต ไม่ปรากฏว่ามีส่วนรู้เห็นการกรอกข้อความการขอจดทะเบียนจำนองของนางสาวอัจฉราในหนังสือมอบอำนาจแต่อย่างใด แม้จำเลยจะมีเจตนาต้องการจะขายที่ดิน ไม่ประสงค์ขอจดทะเบียนจำนองก็ตาม แต่พฤติการณ์ของจำเลยที่เป็นเจ้าของที่ดินได้พิมพ์ลายพิมพ์นิ้วมือในหนังสือมอบอำนาจ โดยมิได้กรอกข้อความใด ๆ ให้ชัดเจนว่าต้องการจะขายที่ดิน แล้วยังมอบโฉนดที่ดิน สำเนาทะเบียนบ้านและสำเนาบัตรประจำตัวประชาชนของจำเลยให้นางลมัยผู้ติดต่อจะซื้อที่ดินไปดำเนินการนั้น เป็นการเปิดโอกาสให้นางลมัย และนางสาวอัจฉรานำไปใช้ในกิจการอื่นด้วยการกรอกเพิ่มเติมข้อความว่า ให้นำที่ดินไปจดทะเบียนจำนองแทนจำเลย ถือได้ว่าจำเลยประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรง จำเลยจะยกเอาผลที่เกิดจากความประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรงของตนขึ้นให้การต่อสู้โจทก์ซึ่งเป็นบุคคลภายนอกผู้รับจำนองโดยสุจริตเพื่อให้ตนเองพ้นความรับผิดหาได้ไม่ ที่ศาลอุทธรณ์ภาค 5 พิพากษามานั้น ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วย ฎีกาของจำเลยฟังไม่ขึ้น
พิพากษายืน ค่าฤชาธรรมเนียมชั้นฎีกาให้เป็นพับ
