แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
จำเลยฟันน้องเขยด้วยมีดหมูตาย แม้เหตุจะเกิดในตลาดแต่เป็นเรื่องในระหว่างครอบครัวและเกิดในบ้านของคนทั้งสองนั้นเอง หาใช่เรื่องคนอื่นบุกรุกเข้าไปทำร้ายหรือเป็นการลอบทำร้ายไม่ จำเลยมีความเสียใจและน้อยใจอยู่แล้วเป็นทุนเดิมเพราะเหตุที่มารดาขับไล่ออกจากบ้าน เมื่อมาถูกน้องเขยล้อเลียน ซึ่งจำเลยเข้าใจว่าเป็นการเยาะเย้ยอีกจึงฉวยมีดเข้าทำร้ายทันที ดังนี้ เห็นได้ชัดว่าจำเลยมิได้มีเจตนาที่จะทำร้ายผู้ตายมาแต่แรก แต่โมโหร้ายเกินไปจึงฟันไปทีเดียว เพียงเท่านี้จะถือเอาเป็นเรื่องอุกอาจร้ายแรงตามมาตรา 250 ข้อ 4 หาได้ไม่ จำเลยคงผิดตามมาตรา 249 เท่านั้น
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยบังอาจใช้มีดปังตอ (มีดหมู) ฟันนายสมพล1 ทีด้วยความดุร้ายโดยเจตนาจะฆ่าให้ถึงแก่ความตาย นายสมพลได้ถึงแก่ความตายในวันนั้นเอง เหตุเกิดในเคหะสถานอันเป็นที่อยู่อาศัยและร้านค้าซึ่งตั้งอยู่ท่ามกลางตลาดชุมนุมการค้าในเขตเทศบาลและเป็นการกระทำที่ดุร้ายเหี้ยมโหดเป็นที่หวาดเสียวแก่ความรู้สึกของประชาชนทั่วไป ขอให้ลงโทษตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 249-250
นางจิตราภรรยาผู้ตายร้องขอเข้าเป็นโจทก์ร่วม ศาลอนุญาต
จำเลยให้การรับสารภาพตามข้อหา
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยผิดตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 249 ให้จำคุกตลอดชีวิต แต่ตามทางพิจารณาโจทก์ไม่มีพยานเห็นขณะที่จำเลยฟัน คงมีแต่พยานใกล้ชิดกับเหตุ จำเลยให้การรับสารภาพโดยดีประกอบกับจำเลยเป็นคนมีร่างกายไม่สมบูรณ์ โดยขาลีบไปข้างหนึ่งจึงลดโทษกึ่งหนึ่งตามมาตรา 59 ประกอบด้วย มาตรา 38(2)คงให้จำคุกไว้มีกำหนด 9 ปี มีดของกลางริบ
โจทก์ร่วมผู้เดียวอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เฉพาะข้อกำหนดโทษว่าให้ลงโทษจำคุกจำเลย 12 ปี นอกจากที่แก้ไขให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น
โจทก์ร่วมและจำเลยฎีกาต่อมา
ศาลฎีกาเห็นว่าเหตุร้ายรายนี้แม้จะเกิดในตลาดก็จริง แต่เป็นเรื่องในระหว่างในครอบครัวและเกิดเหตุในบ้านของคนทั้งสองนั้นเองหาใช่เรื่องคนอื่นบุกรุกเข้าไปทำร้ายหรือเป็นการลอบทำร้ายประการใดไม่ หากแต่จำเลยมีความเสียใจและน้อยใจอยู่แล้วเป็นทุนเดิมเพราะเหตุที่มารดาขับไล่ออกจากบ้านและไม่ให้เกี่ยวข้องขายเครื่องทองรูปพรรณตามปกติอีกด้วย เมื่อมาถูกน้องเขยล้อเลียนซึ่งจำเลยเข้าใจว่าเป็นการเยาะเย้ยเข้าอีก จึงได้ฉวยมีดเข้าทำร้ายไปในทันทีเห็นได้ชัดว่าจำเลยมิได้มีเจตนาที่จะทำร้ายผู้ตายมาแต่แรก แต่โมโหร้ายเกินไป จำเลยฟันไปเพียงทีเดียว แล้วก็สำนึกในความผิดของตนมิได้หลบหนีไปไหนเลย จนตำรวจมาจับและได้ให้การรับสารภาพตามความสัตย์จริงตลอดมา จะถือเอาเป็นเรื่องอุกอาจร้ายแรงเกินควรหาได้ไม่
จึงพิพากษาแก้คำพิพากษาศาลอุทธรณ์โดยให้บังคับคดีตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น และให้ยกฎีกาของโจทก์ร่วม
