แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
คำบอกกล่าวของผู้ตายซึ่งถูกทำร้ายกล่าวถึงตัวคนร้ายที่ยิงตนขณะที่รู้ตัวว่าจะต้องตายนั้น รับฟังเป็นพยานหลักฐานได้ ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 226
ผู้ตายถูกยิงล้มเจ็บอยู่กับที่เมื่อเจ้าพนักงานตำรวจมาถึง ผู้ตายได้เล่าถึงพฤติการณ์ที่ถูกยิงโดยตลอด ระบุชื่อผู้ยิงและเมื่อภริยาผู้ตายมาถึงผู้ตายก็ได้เล่าให้ภริยาฟังอย่างเดียวกันและได้กล่าวด้วยว่า “อยู่ไม่ได้แล้ว ร้อนจริง เลี้ยงลูกให้ดี” ประกอบกับพฤติเหตุแวดล้อมในเรื่องสาเหตุเป็นพยานหลักฐานที่มีน้ำหนักพอแก่การรับฟังลงโทษจำเลยได้ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 227
ย่อยาว
ข้อเท็จจริงที่นำมาซึ่งข้อกฎหมายในคดีนี้มีว่า เมื่อวันที่ 14 กรกฏาคม 2511 เวลาประมาณ 17.00 นาฬิกา นายบก ยอดหว่าง ผู้ตายได้ดื่มสุรากับจำเลยซึ่งมีปืนลูกซองมาด้วย 1 กระบอก เสร็จแล้วเวลาราว 18.00 นาฬิกาทั้งสองพากันเดินทางกลับบ้านขณะเดินทางได้เกิดทะเลาะกันเรื่องผู้ตายยืมเลื่อยจำเลยมาแล้วทำหัก จำเลยจึงยิงผู้ตาย 1 นัด ผู้ตายยังไม่ตายทันที ยังพูดได้อยู่แต่อาการหนักมากและรู้ตัวว่าจะต้องตาย เมื่อเจ้าหน้าที่ตำรวจมาถึงผู้ตายก็ได้เล่าถึงพฤติการณ์ที่ถูกยิงให้ตำรวจฟัง และเมื่อภริยาผู้ตายมาถึงผู้ตายก็ได้เล่าให้ภริยาฟังเช่นเดียวกัน และได้สั่งเสียภริยาให้เลี้ยงลูกให้ดี โดยรู้ตัวว่าจะไม่รอดแล้ว เหตุเกิดที่ตำบลเมืองเก่า อำเภอเมืองสุโขทัยจังหวัดสุโขทัย อัยการจังหวัดสุโขทัย โจทก์ จึงฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 288
จำเลยปฏิเสธ
ศาลจังหวัดสุโขทัยฟังว่า จำเลยได้กระทำผิดจริงดังโจทก์ฟ้องพิพากษาลงโทษจำคุกลดเหลือ 12 ปี
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยฎีกาต่อมา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า แม้โจทก์จะไม่มีประจักษ์พยานเห็นขณะผู้ตายถูกยิงแต่ก็ปรากฏว่า ก่อนเกิดเหตุเล็กน้อย จำเลยไปกับผู้ตายเพียงสองคนเท่านั้น เมื่อจ่าสิบตำรวจจำเนียร แดงเรือ ไปพบผู้ตายถูกยิงซึ่งขณะนั้นยังไม่ตาย ผู้ตายก็บอกว่านายธรรมจำเลยเป็นคนยิง แม้จะได้ความว่ามีคนชื่อธรรมอยู่หลายคน แต่ได้เล่าด้วยว่าดื่มสุรากับนายธรรมที่ร้านนายสวัสดิ์ มากลางทางเถียงกันเรื่องเลื่อยแล้วนายธรรมยิง นายธรรมที่ผู้ตายกล่าวถึงจึงหมายถึงจำเลย เมื่อนางหงษ์ ยอดหว่าง ภริยาผู้ตายมา ผู้ตายก็บอกว่านายธรรมยิงอยู่ไม่ได้แล้ว ร้อนจริงเลี้ยงลูกให้ดี คำบอกกล่าวของผู้ตายถึงคนร้ายเมื่อรู้ตัวว่าจะต้องตาย ฟังเป็นหลักฐานได้
ส่วนในเรื่องสาเหตุนั้น ได้ความว่าก่อนเกิดเหตุจำเลยไปเลื่อยไม้กับผู้ตาย เลื่อยของจำเลยถูกต้นไม้ทับหัก จำเลยให้ผู้ตายใช้ แต่ผู้ตายยังไม่ได้ใช้ให้
พิพากษายืน
