แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ฟ้องเคลือบคลุมเป็นฟ้องที่ไม่ชอบมาแต่แรก ประเด็นตามคำฟ้องจึงไม่เกิด แม้ศาลมีอำนาจสอบถามคู่ความเพื่อให้ได้ความชัดในประเด็นข้อพิพาทแต่การสอบถามนั้นก็จำต้องตรวจจากคำคู่ความที่ชอบ หากไม่เป็นคำคู่ความที่ชอบเสียแล้วแม้คู่ความจะแถลงเป็นประการใดก็หาอาจทำให้คำคู่ความนั้นกลับเป็นคำคู่ความที่ชอบและมีประเด็นขึ้นตามที่ศาลสอบถามและที่คู่ความแถลงไม่
โจทก์ที่ 2 บรรยายฟ้องเพียงประโยคเดียวว่าจำเลยไม่จ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี แล้วมีคำขอให้จำเลยจ่ายเงินดังกล่าวเป็นจำนวน 1,428.33 บาท โดยมิได้บรรยายว่าตนมีสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีได้ปีละกี่วัน มิได้หยุดในปีใดปีละกี่วัน ฟ้องของโจทก์ที่ 2 จึงเป็นฟ้องเคลือบคลุม
ส่วนโจทก์ที่ 9 บรรยายฟ้องว่าตนมีสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีปีละ 12 วัน รวม 2 ปี เป็นเวลา 24 วัน ได้ใช้สิทธิหยุดพักผ่อนไปแล้ว 15 วันจึงมีสิทธิได้รับค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีที่ไม่ได้หยุด 9 วัน คิดเป็นเงิน 5,724 บาท ดังนี้ เป็นฟ้องที่พอเข้าใจได้แล้วว่าโจทก์ที่ 9 ฟ้องเรียกค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีสำหรับสองปีสุดท้าย เป็นฟ้องที่ได้แสดงข้ออ้างที่อาศัยเป็นหลักแห่งข้อหาเพียงพอแก่ความต้องการของประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 172 วรรคสองแล้วไม่เป็นฟ้องเคลือบคลุม
ย่อยาว
โจทก์ทั้งเก้าสำนวนฟ้องว่า จำเลยเลิกจ้างโดยไม่จ่ายค่าชดเชยสำหรับโจทก์ที่ ๒ และที่ ๙ จำเลยไม่จ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี ซึ่งโจทก์ที่ ๙ มีสิทธิหยุดพักผ่อนปีละ ๑๒ วัน สองปีมีสิทธิหยุด ๒๔ วัน ได้หยุดไปแล้ว ๑๕ วัน คงไม่ได้ใช้สิทธิอีก ๙ วัน ขอให้บังคับจำเลยจ่ายค่าชดเชยให้แก่โจทก์แต่ละสำนวนและจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีแก่โจทก์ที่ ๒ เป็นเงิน ๑,๔๒๘.๓๓ บาท แก่โจทก์ที่ ๙ เป็นเงิน ๕,๗๒๔บาท พร้อมดอกเบี้ย
จำเลยให้การต่อสู้หลายประการ และตัดฟ้องว่าฟ้องของโจทก์ที่ ๒ และโจทก์ที่ ๙ เรื่องค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีเป็นฟ้องเคลือบคลุม
วันนัดพิจารณา ศาลแรงงานกลางสอบโจทก์ที่ ๒ และโจทก์ที่ ๙ เกี่ยวกับค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี โจทก์ทั้งสองแถลงว่าขอเรียกค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีสองปีสุดท้ายก่อนถูกเลิกจ้างคือ พ.ศ. ๒๕๒๗ และ พ.ศ. ๒๕๒๘ ซึ่งยังไม่ได้ใช้สิทธิหยุดคนละ ๙ วัน จำเลยแถลงรับว่าโจทก์ที่ ๒ และโจทก์ที่ ๙ ยังไม่ได้ใช้สิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีคนละ ๙ วันจริง แต่จำนวนเงินที่เรียกมาตามคำฟ้องไม่ถูกต้อง
ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าชดเชยให้โจทก์ทุกสำนวนยกเว้นโจทก์ที่ ๖ ที่ ๗ และวินิจฉัยปัญหาเรื่องฟ้องเคลือบคลุมว่าแม้โจทก์ที่ ๒ และโจทก์ที่ ๙ ไม่ได้บรรยายรายละเอียดเกี่ยวกับวันหยุดพักผ่อนประจำปีไว้ แต่จำเลยสามารถตรวจสอบวันลาหยุดพักผ่อนประจำปีของโจทก์ทั้งสองได้เพราะหลักฐานการลาอยู่ที่จำเลย ในวันนัดพิจารณาโจทก์ทั้งสองและจำเลยก็แถลงรับกันว่า ปี พ.ศ. ๒๕๒๗ และ พ.ศ. ๒๕๒๘ โจทก์ทั้งสองยังไม่ได้หยุดพักผ่อนประจำปีคนละ ๙ วัน ฟ้องโจทก์เรื่องค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีไม่เคลือบคลุม พิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีแก่โจทก์ที่ ๒ จำนวน ๑,๒๗๘ บาท แก่โจทก์ที่ ๙ จำนวน ๕,๗๒๔ บาท พร้อมดอกเบี้ย
โจทก์ที่ ๖ ที่ ๗ และจำเลยอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยในประเด็นเรื่องฟ้องเคลือบคลุมว่า โจทก์ที่ ๒ บรรยายฟ้องในเรื่องนี้เพียงประโยคเดียวว่าจำเลยไม่จ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี ครั้นแล้วก็มีคำขอให้จำเลยจ่ายเงินประเภทนี้เป็นจำนวน ๑,๔๒๘ บาท ๓๓ สตางค์ไปเลยทีเดียวโจทก์ที่ ๒ มิได้บรรยายฟ้องว่าตนมีสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีได้ปีละกี่วัน มิได้หยุดในปีใดปีละกี่วัน ดังนี้ ศาลฎีกาเห็นว่าฟ้องโจทก์ที่ ๒ ในข้อนี้ตกเป็นฟ้องเคลือบคลุมแล้วเมื่อเป็นฟ้องที่เคลือบคลุม เป็นฟ้องที่ไม่ชอบมาแต่แรก ประเด็นตามคำฟ้องจึงไม่เกิดจริงอยู่ ศาลมีอำนาจสอบถามคู่ความเพื่อให้ได้ความชัดในประเด็นข้อพิพาทแต่การสอบถามนั้นก็จำต้องตรวจคำคู่ความที่ชอบตามที่คู่ความยื่นต่อศาล หากไม่เป็นคำคู่ความที่ชอบเสียแล้ว แม้คู่ความจะแถลงเป็นประการใดก็หาอาจทำให้คำคู่ความที่ไม่ชอบแล้วนั้นกลับเป็นคำคู่ความที่ชอบและมีประเด็นขึ้นตามที่ศาลสอบถามและตามคำแถลงของคู่ความไม่ เหตุนี้ ที่ศาลแรงงานกลางสอบถามโจทก์ที่ ๒ กับจำเลยในชั้นพิจารณาแล้วย้อนวินิจฉัยไปถึงขึ้นตรวจคำคู่ความว่าฟ้องของโจทก์ที่ ๒ เป็นฟ้องที่ไม่เคลือบคลุมนั้น ศาลฎีกาไม่เห็นพ้องด้วย
ส่วนโจทก์ที่ ๙ ได้บรรยายฟ้องว่า ตนมีสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีปีละ ๑๒ วัน รวม ๒ ปี เป็นเวลา ๒๔ วัน แต่โจทก์ที่ ๙ ได้ใช้สิทธิหยุดพักผ่อนไปแล้ว ๑๕ วัน โจทก์ที่ ๙ จึงมีสิทธิได้รับค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีที่ไม่ได้หยุด ๙ วัน คิดเป็นเงิน ๕,๗๒๔ บาท ดังนี้ เห็นว่าเป็นฟ้องที่พอเข้าใจได้แล้วว่าโจทก์ที่ ๙ ฟ้องเรียกค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีสำหรับสองปีสุดท้าย เป็นฟ้องที่ได้แสดงข้ออ้างที่อาศัยเป็นหลักแห่งข้อหาเพียงพอแก่ความต้องการของประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา ๑๗๒ วรรคสองแล้วฟ้องโจทก์ที่ ๙ ในส่วนนี้หาเป็นฟ้องเคลือบคลุมไม่ ชอบที่ศาลแรงงานกลางจะสอบถามให้ได้ความยิ่งขึ้นว่าค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี ๙ วันที่เรียกร้องนั้นเป็นของปีใด และเป็นจำนวนกี่ปี
พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยไม่ต้องจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีพร้อมด้วยดอกเบี้ยแก่โจทก์ที่ ๒ นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลแรงงานกลาง
