แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
เหตุหย่าตามมาตรา 1500(3) คือจงใจละทิ้งร้าง ประการหนึ่ง ไม่ให้ความอุปการะ ประการหนึ่ง ทำการเป็นปฏิปักษ์ต่อการเป็นสามีภริยากันอย่างร้ายแรงจนอีกฝ่ายหนึ่งไม่อาจอยู่กินเป็นสามีภริยาต่อไปอีก ประการหนึ่ง เป็นแต่ละเหตุต่างหากจากกัน
โจทก์บรรยายฟ้องเหตุหย่าเห็นได้ว่า โจทก์ประสงค์ฟ้องหย่าในเหตุที่จำเลยไม่ยอมอยู่ร่วมด้วย อันโจทก์ถือว่าเป็นการละทิ้งร้างแต่เหตุเดียว คดีจึงไม่มีประเด็นให้พิจารณาว่า จำเลยทำการเป็นปฏิปักษ์ต่อการเป็นสามีภริยากันหรือไม่
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องขอหย่าและเรียกค่าอุปการะเลี้ยงดูบุตร กับขอแบ่งสินสมรส
จำเลยให้การปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นพิพากษาให้โจทก์จำเลยหย่าขาดจากการเป็นสามีภริยากัน และให้จำเลยแบ่งสินสมรสและให้ค่าอุปการะเลี้ยงดูบุตร
จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า เหตุหย่าตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 1500(3) ได้บัญญัติแยกไว้เป็นเหตุ ๆ คือ จงใจละทิ้งร้างประการหนึ่ง ไม่ให้ความอุปการะประการหนึ่ง ทำการเป็นปฏิปักษ์ต่อการที่เป็นสามีภริยากันอย่างร้ายแรงจนอีกฝ่ายหนึ่งไม่อาจจะอยู่กินเป็นสามีภริยากันต่อไป อีกประการหนึ่ง เป็นแต่ละเหตุต่างหากจากกัน ได้พิจารณาคำฟ้องแล้วเห็นว่าโจทก์ประสงค์จะฟ้องหย่าจำเลยเพราะจำเลยไม่ยอมให้อยู่ร่วมด้วย ซึ่งโจทก์ถือว่าเป็นการละทิ้งร้างแต่เหตุเดียวคดีจึงไม่มีประเด็นให้พิจารณาว่าจำเลยทำการเป็นปฏิปักษ์ต่อการเป็นสามีภริยากันหรือไม่
พิพากษายืน
