แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์อุทธรณ์ว่า พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯ ถูกรัฐธรรมนูญฉะบับชั่วคราว 2490 ยกเลิกไปสิ้นเชิงแล้ว แต่ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยในปัญหาที่ว่าห้องพิพาทเป็นเคหะตามความหมายของ พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯ หรือไม่ ดังนี้ คำพิพากษาศาลอุทธรณ์ไม่ตรงตามข้อหาในคำฟ้องอุทธรณ์ โดยวินิจฉัยในปัญหาที่โจทก์มิได้อุทธรณ์ อันเป็นการมิชอบด้วย ป.ม.วิ.แพ่งมาตรา 142, 242, 243, 246.
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องขอให้ขับไล่จำเลยออกจากห้องของโจทก์และเรียกค่าเสียหาย จำเลยให้การว่าได้รับความคุ้มครองจาก พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าฯ ศาลชั้นต้นเห็นว่าจำเลยได้รับความคุ้มครองตาม พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าฯ ๒๔๘๙ พิพากษายกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์ว่า พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าฯ ทุกฉะบับที่ประกาศใช้ก่อนวันประกาศใช้รัฐธรรมนูญชั่วคราว ๒๔๙๐ ถูกยกเลิกโดยรัฐธรรมนูญชั่วคราว ๒๔๙๐ จำเลยไม่ได้รับความคุ้มครอง
ศาลอุทธรณ์เห็นว่า จำเลยเช่าสถานที่ทำเป็นโรงแรม พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าฯ จึงไม่คุ้มครอง พิพากษกลับให้ขับไล่จำเลย
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า โจทก์มิได้ยกประเด็นขึ้นคัดค้านในชั้นอุทธรณ์ ในปัญหาที่ว่า ห้องพิพาทเป็นเคหะตามความหมายของ พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าฯ หรือไม่ โจทก์ยกขึ้นเถียงฉะเพาะว่า พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าฯ ได้ถูกรัฐธรรมนูญฉะบับชั่วคราว ๒๔๙๐ ยกเลิกไปสิ้นเชิงแล้วเท่านั้น คำพิพากษาศาลอุทธรณ์ไม่ตรงตามข้อหาในคำฟ้องอุทธรณ์ โดยวินิจฉัยในปัญหาที่โจทก์มิได้อุทธรณ์ อันเป็นการมิชอบด้วย ป.ม.วิ.แพ่ง มาตรา ๑๔๒,๒๔๒,๒๔๓ และ ๒๔๖.
พิพากษายกคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ ให้ศาลอุทธรณ์พิจารณาพิพากษาใหม่ตามรูปความ.
