แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์สร้างบ้านรายพิพาทลงในที่ดินที่โจทก์เช่ามา แล้วขายฝากบ้านไว้กับจำเลยโดยไม่ได้พูดกันถึงเรื่องที่ดินที่ปลูกบ้านพิพาท แต่ขายฝากไว้ในราคาสูงมาก ดังนี้แสดงให้เห็นว่า สัญญาขายฝากบ้านรายพิพาทนี้โจทก์จำเลยมีความเข้าใจต่อกัน และเจตนาขายฝากบ้านรายพิพาทโดยประสงค์ให้บ้านรายพิพาทคงปลูกอยู่ในที่ดินนั้น ไม่ต้องรื้อบ้านรายพิพาทไป เมื่อโจทก์ไม่ไถ่คืนภายในเวลาที่กำหนดไว้ในสัญญา กรรมสิทธิ์ย่อมตกไปเป็นของจำเลยโดยโจทก์ไม่มีสิทธิฟ้องให้จำเลยรื้อบ้านรายพิพาทไป(ประชุมใหญ่ครั้งที่ 18/2509)
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า โจทก์ขายฝากเรือนรายพิพาทไว้กับจำเลย เมื่อพ้นกำหนดไถ่ถอนคืนแล้ว โจทก์ได้บอกกล่าวให้จำเลยรื้อเรือนไป จำเลยก็เพิกเฉยเสีย จึงขอให้ศาลบังคับ
จำเลยต่อสู้ว่า จำเลยรับซื้อฝากเรือนพิพาทเพื่อหวังได้รับประโยชน์จากการให้เช่าและอยู่อาศัย ไม่ใช่ซื้อเพื่อรื้อทิ้ง ขอให้ยกฟ้อง
ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วพิพากษาว่า การซื้อขายเรือนย่อมเป็นการซื้อขายเรือนทั้งหลัง ไม่ใช่ซื้อเพื่อรื้อถอนไป ให้ยกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาโดยที่ประชุมใหญ่เห็นว่า โจทก์สร้างบ้านรายพิพาทลงในที่ดินที่โจทก์เช่ามาแล้วขายฝากบ้านไว้กับจำเลยโดยไม่ได้พูดกันถึงเรื่องที่ดินที่ปลูกบ้านพิพาท แต่ขายฝากไว้ในราคาสูงมาก ดังนี้แสดงให้เห็นว่าสัญญาขายฝากบ้านรายพิพาทนี้ โจทก์จำเลยมีความเข้าใจต่อกัน และเจตนาขายฝากบ้านรายพิพาทโดยประสงค์ให้บ้านรายพิพาทคงปลูกอยู่ในที่ดินนั้น ไม่ต้องรื้อบ้านรายพิพาทไป เมื่อโจทก์ไม่ไถ่คืนภายในเวลาที่กำหนดไว้ในสัญญา กรรมสิทธิ์ย่อมตกไปเป็นของจำเลยโดยโจทก์ไม่มีสิทธิฟ้องให้จำเลยรื้อบ้านรายพิพาทไป
พิพากษายืน ให้ยกฎีกาโจทก์
