แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
อย่างไรเรียกว่าเปนการผ่อนเวลาให้ลูกหนี้
ย่อยาว
ได้ความว่า บ.กู้เงินโจทก์ไป ๓๐๐๐ บาท โดยมีสัญญาว่าจะผ่อนชำระต้นเงินให้โจทก์เดือนละ ๖๐๐ บาท ๕ เดือนเปนการเสร็จการชำระหนี้ จำเลยเปนผู้ค้ำประกันหนี้รายนี้ ต่อมา บ.ใช้ต้นเงินให้โจทก์แล้ว ๒๕๐๐ บาท ยังค้างอีก ๕๐๐ บาท บ.ก็ถูกเปนคนล้มละลาย ซึ่งเปนเวลาเกินกำหนดผ่อนชำระหนี้ตามสัญญาแล้ว บัดนี้โจทก์ฟ้องเรียกต้นเงินและดอกเบี้ยจากจำเลย ๕๗๘ บาท
ศาลล่างทั้ง ๒ ตัดสินให้จำเลยใช้เงินแก่โจทก์ตามฟ้อง
จำเลยฎีกาเปนข้อกฎหมายว่า จำเลยไม่ต้องรับผิดตาม ม.๗๐๐ เพราะโจทก์ผ่อนเวลาชำระหนี้ให้ลูกหนี้
ศาลฎีกาเห็นว่า คดีนี้เปนเรื่องลูกหนี้ผิดสัญญาชำระหนี้ ไม่ใช่เปนการผ่อนเวลาให้ลูกหนี้ตาม ม.๗๐๐ และฎีกาที่ ๖๖๗/๒๔๗๒ จึงตัดสินยืนตามศาลล่าง
