แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
อนุญาโตตุลาการตกลงกันสืบพะยานร่วมชั้นอำเภอ แต่พะยานเบิกความไม่แน่ชัดคำเปรียบเทียบของอำเภอขัดกับข้อตกลงของคู่กรณีและไม่เด็ดขาด จะถือเปนคำบังคับไม่ได้
ย่อยาว
โจทก์จำเลยพิพาทกันเรื่องที่ดิน จึงขอให้กรมการอำเภอเปรียบเทียบ และตกลงกันอ้าง จ.พะยานร่วม ถ้า จ.เบิกว่าที่นี้เปนของฝ่ายใด ก็ให้ได้แก่ฝ่ายนั้น จ.เบิกความว่าเคยเห็น ม.พรวนดินอยู่ในที่พิพาท และ จ.เคยขอถางที่นี้ต่อบิดาจำเลยเพื่อหว่านเข้า อำเภอเห็นว่า จ.เบิกความไม่สิ้นกระแสความแต่มีน้ำหนักดีแก่ฝ่ายจำเลย จึงให้ที่นี้เปนของจำเลยและกล่าวว่าถ้าโจทก์ไม่พอใจก็ให้ไปฟ้องต่อศาลได้
ศาลเดิมตัดสินว่าที่พิพาทเปนของโจทก์ ให้ขับไล่จำเลย
ศาลอุทธรณ์ตัดสินกลับว่าที่รายพิพาทได้แก่จำเลย ดังได้ตกลงย่อมกันไว้ตาม พรบ ปกครองท้องที่ พ.ศ.๒๔๕๗ ม.๑๐๘ ข้อ ๑-๓-๔-๕ ให้ยกฟ้องโจทก์
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คำเปรียบเทียบของอำเภอจะถือเปนคำบังคับไม่ได้ และในชั้นอำเภอ จ.ก็ไม่ได้เบิกความว่าที่พิพาทเปนของใคร มาในชั้นศาล ม.เปนพะยานโจทก์เบิกความว่าที่พิพาทเดิมเปนของบิดาโจทก์พะยานหลักฐานโจทก์น่าเชื่อว่าที่พิพาทเปนของบิดาโจทก์และได้ยกให้โจทก์จริง จึงตัดสินกลับศาลอุทธรณ์ให้ขับไล่จำเลย
