แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ย่อยาว
โจทย์ฟ้องว่า ท.ขายม้าซึ่งมีตั๋วพิมพ์รูปพรรณแล้วของบิดา ท.ให้แก่ บ. โดยมิได้โอนฐเบียรให้ถูกต้องตามกฎหมาย ขอให้ลงโทษ ท. ตามพระราชบัญญัติสัตว์พาหนะ ศก ๑๑๙ มาตรา ๒๕
ศาลมณฑลร้อยเอ็จเห็นว่า ม้าของบิดาจำเลยหาใช่ของจำเลยเองไม่ ความผิดของจำเลยไม่ตรงต่อพระราชบัญญัติสัตว์พาหนะ ศก ๑๑๙ มาตรา ๒๕ ให้ยกฟ้องโจทย์โดยไม่เรียกตัวจำเลยมาพิจารณา
ศาลอุทธรณ์ข้าหลวงพิเศษพิพากษายืน
ศาลฎีกาเห็นว่า คำว่า”เจ้าของสัตว์” ในพระราชบัญญัติศก ๑๑๙ นี้ ถ้าได้ตรวจพิจารณาโดยถ่องแท้ อาจจะหมายถึงบุคคลผู้ได้สัตว์พาหนะมาโดยประการต่าง ๆ เปนต้นว่าได้มาโดยลักฤายักยอกมิฉนั้นก็จะเปนการแปลข้อความมิให้เปนไปตามความประสงค์แห่งพระราชบัญญัติ แลผู้ร้ายซึ่งลักฤายักยอกสัตว์พาหนะไปขายจะไม่ต้องโทษ ตามฟ้องโจทย์ปรากฎว่าจำเลยเปนผู้ขายม้า เปนมูลกรณีย์ที่จะให้คิดว่าจำเลยอยู่ในฐานแห่งความเปนเจ้าของตามพระราชบัญญัติที่โจทย์อ้างมา ควรพิจารณาให้สิ้นกระแสร์ความ จึงพิพากษาให้ศาลเดิมรับฟ้องโจทย์ เรียกตัวจำเลยมาพิจารณาแล้วตัดสินไปตามรูปความ
