แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
การไสไม้ ตัดไม้ บังใบ แม้จะกระทำต่อไม้ที่แปรรูปแล้ว แต่ก็ย่อมทำให้รูปและขนาดของไม้เปลี่ยนไปไม่มากก็น้อย จึงเป็นการแปรรูปไม้ตามกฎหมาย
แม้จำเลยจะได้รับใบอนุญาตตั้งโรงงานไสไม้และซอยไม้จากกระทรวงอุตสาหกรรมซึ่งออกตามพระราชบัญญัติโรงงาน พ.ศ.2512 แต่เมื่อโรงงานของจำเลยตั้งอยู่ในเขตควบคุมการแปรรูปไม้ จำเลยจึงมีหน้าที่ต้องปฏิบัติตามพระราชบัญญัติป่าไม้ พ.ศ.2482 มาตรา 48 ซึ่งแก้ไขแล้ว คือจำเลยจะต้องได้รับอนุญาตจากพนักงานเจ้าหน้าที่ตามพระราชบัญญัติป่าไม้ด้วย
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยกระทำผิดต่อกฎหมายหลายบทหลายกรรม คือจำเลยตั้งโรงงานแปรรูปไม้ภายในเขตควบคุมการแปรรูปไม้เพื่อการค้า โดยจำเลยมิได้รับอนุญาตจากพนักงานเจ้าหน้าที่ จำเลยมีไม้เต็งและไม้แดงปริมาตร ๑๐.๓๖๘ ลูกบาศก์เมตร ที่ยังมิได้แปรรูปและไม่มีรอยตรา ค่าภาคหลวงหรือรอยตรารัฐบาลขายประทับอยู่ในความครอบครองโดยจำเลยพิสูจน์ไม่ได้ว่าไม้นั้นได้มาโดยชอบด้วยกฎหมาย จำเลยได้นำไม้ดังกล่าวมาจากที่อื่นโดยมิได้รับอนุญาตจากพนักงานเจ้าหน้าที่ หรือจำเลยรับไม้หวงห้ามดังกล่าวจากผู้ซึ่งได้มาโดยการกระทำผิดต่อพระราชบัญญัติป่าไม้ โดยรู้อยู่แล้วว่าเป็นไม้ที่มีผู้ได้มาโดยการกระทำผิด ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติป่าไม้ พ.ศ. ๒๔๘๔ มาตรา ๔๗, ๔๘, ๖๙, ๗๐, ๗๓, ๗๔, ๗๔ ทวิ, ๗๔ จัตวา ฯลฯ ริบของกลางและจ่ายสินบนนำจับ
จำเลยให้การปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามพระราชบัญญัติป่าไม้ พ.ศ. ๒๔๘๔ มาตรา ๖๙ ลงโทษจำคุก ๕ ปี รับสารภาพชั้นสอบสวนลดโทษให้หนึ่งในห้า คงจำคุก ๔ ปี และมีความผิดตามมาตรา ๔๘ ประกอบด้วยมาตรา ๗๓ ลงโทษจำคุก ๑ ปี รวมลงโทษจำคุก ๕ ปี ริบของกลาง
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า จำเลยฎีกาว่าจำเลยไม่มีความผิดฐานตั้งโรงงานแปรรูปไม้โดยไม่ได้รับอนุญาต เพราะจำเลยใช้เครื่องมือแปรรูปไม้ของกลางไสไม้ ตัดไม้ ทำบังใบไม้ ซึ่งเป็นไม้แปรรูปแล้วในโรงค้าไม้ที่จำเลยได้รับอนุญาตทั้งนี้เป็นการทำหรือตกแต่งให้ได้ขนาดตามที่ลูกค้าต้องการ ศาลฎีกาเห็นว่าการกระทำของจำเลยดังกล่าวแม้จะเป็นการกระทำต่อไม้ที่แปรรูปแล้ว ก็ถือว่าเป็นการแปรรูปไม้ตามกฎหมาย เพราะมิฉะนั้นแล้ว มาตรา ๕๐(๒) แห่งพระราชบัญญัติป่าไม้ พ.ศ. ๒๔๘๔ ซึ่งแก้ไขเพิ่มเติมโดยประกาศของคณะปฏิวัติ ฉบับที่ ๑๑๖ ข้อ ๖ ลงวันที่ ๑๐ เมษายน ๒๕๑๕ คงไม่บัญญัติยกเว้นมิให้นำมาตรา ๔๘ มาใช้บังคับกับการแปรรูปไม้ที่แปรรูปมาแล้วจากไม้ซุงหรือไม้ท่อนที่มิใช่เพื่อการค้าทั้งตามมาตรา ๔(๓) แห่งพระราชบัญญัติป่าไม้ พ.ศ. ๒๔๘๔ ซึ่งแก้ไขเพิ่มเติมโดยมาตรา ๓ แห่งพระราชบัญญัติป่าไม้ พ.ศ. ๒๔๙๔ นอกจากจะมีบัญญัติว่าการกระทำอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น เลื่อย ผ่า ถาก ขุดเป็นการแปรรูปไม้แล้ว ยังบัญญัติว่าการกระทำด้วยประการใดแก่ไม้ให้เปลี่ยนรูปหรือขนาดไปจากเดิม นอกจากลอกเปลือกหรือการตบแต่งอันจำเป็นแก่การชักลากว่าเป็นการแปรรูปไม้ด้วย การไสไม้ ตัดไม้ บังใบ และจะเป็นไม้แปรรูปแล้วแต่ก็ย่อมทำให้รูปและขนาดของไม้เปลี่ยนไปไม่มากก็น้อย จึงเป็นการแปรรูปไม้ตามกฎหมาย ทั้งการกระทำของจำเลยเป็นการกระทำเพื่อการค้า จำเลยจึงไม่ได้รับยกเว้นตามมาตรา ๕๐ ดังกล่าวข้างต้น แม้จำเลยจะได้รับใบอนุญาตตั้งโรงงานไสไม้และซอยไม้จากกระทรวงอุตสาหกรรมซึ่งออกตามพระราชบัญญัติโรงงาน พ.ศ. ๒๕๑๒ แต่โรงงานของจำเลยก็ตั้งอยู่ในเขตควบคุมการแปรรูปไม้ จำเลยจึงมีหน้าที่ต้องปฏิบัติตามพระราชบัญญัติป่าไม้ พ.ศ. ๒๔๘๔ มาตรา ๔๘ แก้ไขเพิ่มเติมโดยพระราชบัญญัติป่าไม้ (ฉบับที่ ๕) พ.ศ. ๒๕๑๘ มาตรา ๑๙ จำเลยจะต้องได้รับอนุญาตจากพนักงานเจ้าหน้าที่ตามพระราชบัญญัติป่าไม้ พ.ศ. ๒๔๘๔ อีกโสดหนึ่ง เมื่อจำเลยไม่ได้รับอนุญาตตามบทบัญญัติดังกล่าวจำเลยจึงมีความผิดฐานนี้ด้วย
พิพากาษายืน
