แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ผู้พิมพ์โฆษนาหรือเจ้าของหนังสือพิมพ์ต้องรับผิดในข้อความใด ๆที่ลงพิมพ์ในหนังสือของตนในเมื่อตนรู้ถึงข้อความนั้น แม้ถึงว่าจะได้ตัวบรรณาธิการแล้วก็ตาม
ย่อยาว
ได้ความว่าจำเลยที่ ๑ เป็นเจ้าของและผู้พิมพ์โฆษนา จำเลยที่ ๒ เป็นบรรณาธิการ หนังสือพิมพ์ก้าวหน้า และได้ลงข่าวโฆษนาหมิ่นประมาทโจทก์ ๆ จึงฟ้องขอให้ลงโทษ จำเลยที่ ๑ ให้การรับว่าได้พิมพ์ข้อความดังที่โจทก์ฟ้องมาจริง แต่ไม่มีเจตนาหมิ่นประมาทและได้ลงข่าวเพื่อสาธารณประโยชน์ จำเลยที่ ๒ ให้การรับสารภาพ
ศาลฎีกาตัดสินว่าคดีนี้จำเลยที่ ๑ ให้การรับว่าได้นำเรื่องที่โจทก์กล่าวหาลงพิมพ์จริงตามฟ้อง ฉะนั้นจะกลับมาเบิกความปฏิเสธว่าไม่รู้ไม่เห็นเรื่องราวนี้ ในภายหลังไม่น่าเชื่อ อนึ่งจำเลยต่อสู้แต่เพียงว่าไม่มีเจตนาต่อหมิ่นประมาทโจทก์และทำไปเพื่อสาธารณประโยชน์ซึ่งศาลล่างไม่เชื่อว่าเป็นความจริง จึงต้องฟังว่าจำเลยได้สมคบกับจำเลยที่ ๒ พิพากษาให้ปรับจำเลยตามมาตรา ๒๘๒ ยืนตามศาลอุทธรณ์
