แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
บาดแผลของผู้เสียหายรักษา 1 เดือนเศษหาย ระหว่างแผลยังไม่หายเดินไปไหนมาไหนได้ ไม่ถึงกับล้มหมอนนอนเสื่อแต่ทำงานหนักไม่ได้ แต่ 20 วันแล้วทำงานหนักได้ 20 วันไถนาได้แต่ไม่ปรกติแท้ ดังนี้ ยังฟังไม่ถนัดนักว่า บาดเจ็บนั้นจะถึงไม่สามารถจะประกอบการหาเลี้ยงชีพได้โดยปรกติเกิน 20 วัน จึงไม่เป็นบาดเจ็บสาหัสตามมาตรา 256
ศาลชั้นต้นลงโทษตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 254 ศาลอุทธรณ์ลงโทษตามมาตรา 256 เป็นแก้มาก ฎีกาในข้อเท็จจริงได้
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานทำร้ายร่างกายนายเขียนมีบาดเจ็บสาหัสศาลชั้นต้นฟังว่าจำเลยได้ทำร้ายร่างกายนายเขียนมีบาดเจ็บ แต่ไม่ถึงสาหัส ลงโทษตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 254 จำคุก 1 ปีลดฐานปรานีตามมาตรา 59 คงจำคุก 8 เดือนของกลางริบ
ศาลอุทธรณ์ฟังว่า บาดแผลของนายเขียนถึงสาหัส พิพากษาแก้ว่าจำเลยมีความผิดตามมาตรา 256 จำคุก 2 ปี ลดฐานปรานี ตามมาตรา 59 คงจำคุก 1 ปี 4 เดือน นอกนั้นยืน
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า บาดแผลนายเขียนรักษา 1 เดือนเศษ หายระหว่างบาดแผลยังไม่หาย เดินไปไหนมาไหนได้ไม่ถึงกับล้มหมอนนอนเสื่อแต่ทำงานหนักไม่ได้ แต่ 20 วันแล้วทำงานหนักได้ 20 วัน ไถนาได้แต่ยังไม่ปกติแท้ จึงฟังไม่ถนัดนักว่าบาดเจ็บของนายเขียนจะถึงไม่สามารถจะประกอบการหาเลี้ยงชีพได้โดยปกติเกิน 20 วัน จำเลยจึงมีผิดฐานทำร้ายร่างกายบาดเจ็บ
พิพากษาแก้ ให้ยืนตามศาลชั้นต้น
