แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
แม้ผู้รับอนุญาตให้ตั้งร้านจำหน่ายฝิ่น จะได้มอบหมายให้ลูกจ้างมีหน้าที่จำหน่ายฝิ่นแล้วก็ดี เมื่อลูกจ้างจำหน่ายฝิ่นแก่บุคคลที่ไม่มีใบอนุญาตที่เจ้าพนักงานกำหนดให้สูบฝิ่นได้ในร้าน ผู้รับใบอนุญาตให้ตั้งร้านจำหน่ายฝิ่นก็ต้องรับผิด (อ้างฎีกา 1218/80,156-157/83)
ย่อยาว
ความว่า จำเลยเป็นผู้รับใบอนุญาตตั้งร้านจำหน่ายฝิ่นนายตั่งย้งซึ่งเป็นลูกจ้างจำเลยและมีหน้าที่ขายฝิ่น ได้ขายฝิ่นแก่บุคคลซึ่งไม่มีใบอนุญาตที่เจ้าพนักงานกำหนดให้สูบฝิ่นได้ในร้านฝิ่น โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลย จำเลยให้การรับสารภาพ ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยตามพระราชบัญญัติฝิ่น 2485 (ฉบับที่ 5) มาตรา 5 พระราชบัญญัติฝิ่น 2481 (ฉบับที่ 4) มาตรา 6 ให้ปรับเรียงกระทงโทษรวม 100 บาท ลดฐานรับสารภาพกึ่งหนึ่ง คงปรับ 50 บาท ศาลอุทธรณ์เห็นว่า จำเลยไม่ได้รู้เห็นในการกระทำผิดของลูกจ้าง จึงลงโทษไม่ได้ พิพากษากลับ ยกฟ้อง
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า การกระทำของจำเลยผู้รับใบอนุญาตไม่พ้นความรับผิดไปได้ แม้จำเลยจะได้มอบให้ลูกจ้างของจำเลยมีหน้าที่ขายฝิ่นแล้วก็ดี เพราะพระราชบัญญัติฝิ่นเป็นกฎหมายพิเศษบัญญัติไว้ให้เป็นความผิดของผู้รับอนุญาตโดยเฉพาะ จะนำหลักกฎหมายทั่วไปมาปรับกับคดีนี้ หาได้ไม่ จำเลยมีผิดตามฟ้อง
พิพากษากลับให้บังคับคดีไปตามศาลชั้นต้น
