แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
กล่าวต่อพระภิกษุซึ่งเป็นบุคคลที่ประชาชนทั่วไปถือว่าควร เคารพด้วยถ้อยคำว่า “พระหน้าผี พระหน้าเปรต ไปฟ้องวานกู กูไม่กลัว” เป็นการดูหมิ่นซึ่งหน้า
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยหมิ่นประมาทโจทก์ และดูหมิ่นโจทก์ซึ่งหน้าว่า”พระหน้าผี ๆ พระหน้าเปรต ๆ ไปฟ้องวานกู กูไม่กลัว” ขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๓๒๖, ๓๙๓, ๙๑
ศาลชั้นต้นไต่สวนมูลฟ้องแล้วสั่งประทับฟ้อง
จำเลยให้การปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๓๙๓ ข้อหาอื่นให้ยกฟ้อง
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า ให้ยกฟ้องข้อหาตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๓๙๓ เสียด้วย นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ข้อเท็จจริงฟังได้ว่า จำเลยว่าโจทก์ว่า “พระหน้าผีพระหน้าเปรต ไปฟ้องวานกู กูไม่กลัว” แล้ววินิจฉัยข้อกฎหมายว่า โจทก์เป็นพระภิกษุซึ่งเป็นบุคคลที่ประชาชนทั่วไปถือว่าควรเคารพ การที่จำเลยว่าโจทก์ด้วยถ้อยคำดังกล่าว จึงเป็นการดูหมิ่นโจทก์ซึ่งหน้าตามที่ศาลชั้นต้นวินิจฉัย
พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยมีความผิด ให้บังคับคดีไปตามคำพิพากษาของศาลชั้นต้น
