แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
สัญญาเช่ามีข้อความว่า’เมื่อผู้เช่าชำระค่าเช่าให้ตามกำหนดและปฏิบัติตามข้อสัญญาที่ปรากฏอยู่ในนี้แล้ว ผู้เช่าจะอยู่ในสถานที่เช่าได้โดยปกติสุขตลอดระยะเวลาเช่า’ นั้น เป็นสัญญาที่ไม่มีกำหนดระยะเวลาเช่า ผู้ให้เช่ามีสิทธิบอกเลิกสัญญาได้ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา566
ย่อยาว
คดีนี้ จำเลยได้ขอให้ศาลชี้ขาดเบื้องต้นในข้อตัดฟ้องบางข้อศาลชั้นต้นได้สั่งชี้ขาดเบื้องต้นว่า (1) ข้อที่จำเลยอ้างว่าโจทก์เลิกสัญญาเช่าไม่ได้ตามสัญญาข้อ 11 โดยสัญญาข้อนี้มีว่า เมื่อผู้เช่าชำระค่าเช่าให้ตามกำหนด และปฏิบัติตามข้อสัญญาที่ปรากฏอยู่ในนี้แล้ว ผู้เช่าจะอยู่ในสถานที่เช่าได้โดยปกติสุขตลอดเวลาเช่า ศาลชั้นต้นเห็นว่าสัญญาข้อนี้ไม่ได้หมายความว่าให้สิทธิจำเลยครอบครองอยู่ชั่วกัลปาวสาน คดีนี้โจทก์ได้บอกเลิกสัญญาตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 559 แล้วจำเลยย่อมไม่มีสิทธิครอบครองอยู่ต่อไป (2) จำเลยว่า การบอกเลิกสัญญาเช่าไม่มีผลตามกฎหมาย ศาลชั้นต้นเห็นว่า จำเลยไม่ได้เถียงเรื่องอำนาจของนายสถิตย์ตัวแทนของโจทก์ การบอกเลิกสัญญาเช่าไม่ต้องทำเป็นหนังสือหนังสือมอบอำนาจของโจทก์ที่ให้นายสถิตย์ฟ้องร้องคดีนี้ย่อมเป็นการให้สัตยาบันการกระทำของนายสถิตย์อยู่ส่วนข้อกฎหมายที่ว่า จำเลยได้รับความคุ้มครองตามพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าในภาวะคับขันหรือไม่นั้น โจทก์ จำเลยยังเถียงข้อเท็จจริงกันอยู่ จะต้องสืบพยานกันต่อไปในประเด็นข้อนี้ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า (1) สัญญาเช่าข้อ 11 นั้น เป็นข้อสัญญาที่ไม่มีกำหนดเวลาเช่า โจทก์จึงมีสิทธิบอกเลิกสัญญาได้ ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 566
(2) เรื่องที่นายสถิตย์บอกเลิกสัญญา ฝ่ายจำเลยฎีกาว่า ไม่มีผลในกฎหมายนั้น ศาลฎีกาเห็นว่า จำเลยมิได้ให้การปฏิเสธว่า ฝ่ายโจทก์มิได้บอกเลิกสัญญากับจำเลย และในข้อที่ว่า การบอกเลิกสัญญาของนายสถิตย์ไม่มีผลทางกฎหมายก็เป็นเรื่องกล่าวอ้างในทางว่าจำเลยทำสัญญาเช่าฉบับจากนายแม้น นายสถิตย์มิได้เป็นคู่สัญญาว่าจำเลยมิได้กล่าวให้มีประเด็นว่านายสถิตย์ไม่ใช่ตัวแทนโจทก์ในการบอกเลิกสัญญา ผู้บอกเลิกสัญญาไม่ได้เป็นคู่สัญญา ก็อาจบอกเลิกในฐานะทำการเป็นตัวแทนของคู่สัญญาได้
(3) จำเลยอ้างว่า ได้รับความคุ้มครองตามพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ ศาลฎีกาเห็นว่า ประเด็นในข้อนี้ ศาลชั้นต้นไม่ได้ชี้ขาดเบื้องต้น จำเลยฎีกาในชั้นนี้ไม่ได้
พิพากษายืน
