แหล่งที่มา : เนติบัณฑิตยสภา
ย่อสั้น
ข้อฎีกาที่ว่า จำเลยมิได้อยู่ในที่พิพาทโดยอาศัยสิทธิการเช่าของโจทก์แต่อยู่โดยอาศัยสิทธิการเช่าของบุคคลภายนอกเป็นการโต้เถียงข้อเท็จจริง มิใช่เป็นเรื่องแปลความหมายแห่งข้อความในสัญญาเช่าหรืออาศัยต้องห้ามอุทธรณ์ ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 224 เมื่อศาลอุทธรณ์ไม่รับวินิจฉัยปัญหาดังกล่าว จึงต้องถือว่าข้อเท็จจริงนี้ยุติแล้วตั้งแต่ศาลชั้นต้น จำเลยจะฎีกาปัญหานี้อีกไม่ได้
ย่อยาว
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนให้ขับไล่จำเลยทั้ง 13 คน ให้ขนย้ายทรัพย์สินและบริวารออกไปจากบ้านเลขที่ 56 ตามฟ้อง และส่งมอบบ้านคืนให้โจทก์ในสภาพเรียบร้อย ฯลฯ จำเลยทั้ง 13 คนฎีกาศาลชั้นต้นสั่งว่าเป็นปัญหาข้อกฎหมายฎีกาได้เฉพาะฎีกาตามตามประเด็นข้อ 1 และข้อ 2 ของจำเลย ส่วนข้อ 3 จำเลยฎีกาไม่ได้ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความ มาตรา 224 และ 247จึงไม่รับฎีกาตามประเด็นข้อ 3 ที่ว่าจำเลยอาศัยในที่พิพาทโดยอาศัยสิทธิการเช่าของโจทก์หรือไม่ จำเลยทั้ง 13 คนยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งที่ไม่รับฎีกา
ศาลฎีกาสั่งว่า “พิเคราะห์ฎีกาจำเลยข้อ 3 แล้ว ที่จำเลยฎีกาว่าจำเลยมิได้อยู่ในที่พิพาทโดยอาศัยสิทธิการเช่าของโจทก์หากแต่อยู่โดยอาศัยสิทธิการเช่าของนายแมนฟุ้ง เป็นการโต้เถียงข้อเท็จจริง มิใช่เป็นเรื่องแปลความหมายแห่งข้อความในสัญญาเช่าหรืออาศัย จึงต้องห้ามมิให้อุทธรณ์ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 224 ในเมื่อศาลอุทธรณ์ไม่รับวินิจฉัยในปัญหาดังกล่าวแล้ว จึงต้องถือว่าข้อเท็จจริงนี้ยุติแล้วตั้งแต่ศาลชั้นต้น จำเลยจะฎีกาปัญหานี้อีกไม่ได้ ศาลชั้นต้นไม่รับฎีกาข้อนี้ชอบแล้ว ให้ยกคำร้อง”
