แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่า โจทก์ฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 220ไม่รับฎีกา
โจทก์เห็นว่า การที่ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้องโจทก์โดยวินิจฉัยว่า คำเบิกความของจำเลยไม่ใช่ข้อสำคัญในคดีอันจะเป็นความผิดฐานเบิกความเท็จนั้น เป็นการพิพากษายกฟ้องโจทก์ในปัญหาข้อกฎหมาย โจทก์จึงไม่ต้องห้ามฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 220 และฎีกาของโจทก์ที่ว่า การกระทำของจำเลยเป็นความผิดฐานเบิกความเท็จหรือไม่ ก็เป็นปัญหาข้อกฎหมาย โปรดสั่งให้รับฎีกาของโจทก์ไว้พิจารณาต่อไป
หมายเหตุ จำเลยได้รับสำเนาคำร้องแล้ว (อันดับ 130 แผ่นที่ 2)
โจทก์ฟ้องและแก้ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 177
ศาลชั้นต้นไต่สวนมูลฟ้องแล้ว เห็นว่า คดีมีมูล ให้ประทับฟ้องไว้พิจารณา
ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้องโจทก์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งดังกล่าว (อันดับ 127)
โจทก์จึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 128)
คำสั่ง
คดีนี้ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้องโจทก์ในปัญหาข้อกฎหมายว่าคำเบิกความของจำเลยไม่ใช่ข้อสำคัญในคดีอันเป็นองค์ความผิดฐานเบิกความเท็จส่วนศาลอุทธรณ์พิพากษายืนโดยฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยเบิกความไปตามความเป็นจริงที่จำเลยเข้าใจในสิทธิของจำเลย มิได้มีเจตนาเบิกความอันเป็นเท็จคดีโจทก์จึงไม่ต้องห้ามฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 220ให้รับฎีกาของโจทก์ไว้พิจารณา
