แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่า ฎีกาของโจทก์เป็นฎีกาข้อเท็จจริงซึ่งศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้องโจทก์โดยอาศัยข้อเท็จจริง จึงต้องห้ามมิให้ฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 220 จึงไม่รับโจทก์เห็นว่า โจทก์ฎีกาว่า จำเลยที่ 1 ไม่ใช่เจ้าพนักงานผู้มีอำนาจประเมินภาษีโรงเรือนและที่ดินตามพระราชบัญญัติภาษีโรงเรือนและที่ดิน พ.ศ. 2475 และคำสั่งกรุงเทพมหานครตามเอกสารหมาย จ.11 และ จ.12 ที่จำเลยที่ 2อ้างเข้ามานั้นก็ไม่ใช่เป็นคำสั่งแต่งตั้งจำเลยที่ 1 ดังนั้นการพิจารณาปัญหาที่ว่า จำเลยที่ 1 เป็นเจ้าพนักงานตามพระราชบัญญัติภาษีโรงเรือนและที่ดินหรือไม่ จึงเป็นการพิจารณาในปัญหาข้อกฎหมายมิใช่ข้อเท็จจริง โปรดมีคำสั่งให้รับฎีกาของโจทก์ไว้พิจารณาพิพากษาด้วย
หมายเหตุ จำเลยที่ 1 และที่ 2 ต่างได้รับสำเนาคำร้องแล้ว(อันดับ 47 แผ่นที่ 2 และอันดับ 49 แผ่นที่ 2)
โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยทั้งสองตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 145,177,180
ศาลชั้นต้นไต่สวนมูลฟ้องแล้ว เห็นว่าคดีโจทก์ไม่มีมูลจึงพิพากษายกฟ้อง
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับฎีกาดังกล่าว(อันดับ 44)
โจทก์จึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 46)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว ปัญหาที่ว่าจำเลยที่ 1 เป็นเจ้าพนักงานตามพระราชบัญญัติภาษีโรงเรือนและที่ดินหรือไม่ เป็นปัญหาข้อเท็จจริง โจทก์ต้องห้ามมิให้ฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญามาตรา 220 ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับฎีกาโจทก์ชอบแล้วให้ยกคำร้อง
