แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งว่าคดีนี้มีทุนทรัพย์ ไม่เกินสองแสนบาท ฎีกาของโจทก์เป็นการโต้เถียงข้อเท็จจริง ที่ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ฟังมา จึงเป็นฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 วรรคแรก ที่แก้ไขแล้ว ไม่รับฎีกาของโจทก์
โจทก์เห็นว่า ที่โจทก์ฎีกาว่า ตามเอกสารหมาย จ.2เป็นสัญญาจะซื้อจะขายที่ดินพิพาทมิใช่สัญญาซื้อขายเด็ดขาดนั้นเป็นปัญหาข้อกฎหมายที่มีสาระสำคัญแก่คดี โปรดมีคำสั่งรับฎีกาของโจทก์ด้วย
หมายเหตุ ไม่ปรากฏว่าจำเลยได้รับสำเนาคำร้อง
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยผิดสัญญาซื้อขายที่ดิน ขอให้ศาลพิพากษาให้จำเลยไปจดทะเบียนการซื้อขายและโอนที่ดินพิพาทให้แก่โจทก์
ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง
ศาลอุทธรณ์ภาค 1 พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับดังกล่าว (อันดับ 36)
โจทก์ยื่นคำร้องนี้ ศาลชั้นต้นมีคำสั่งว่าคำร้องอุทธรณ์คำสั่งยื่นเกินกำหนดตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 234,247 ให้ส่งศาลฎีกาพิจารณาสั่ง (อันดับ 39)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว คดีนี้โจทก์ยื่นฎีกาวันที่ 19 พฤศจิกายน 2535โดยท้ายฎีกามีข้อความว่า รอฟังคำสั่งอยู่ ถ้าไม่รอให้ถือว่าทราบแล้ว และศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับฎีกาของโจทก์ในวันเดียวกับที่ โจทก์ยื่นฎีกา ถือว่าโจทก์ทราบคำสั่งของศาลชั้นต้น เมื่อวันที่ 19 พฤศจิกายน 2535 โจทก์ยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่ง ไม่รับฎีกาในวันที่ 21 ธันวาคม 2535 จึงเกินกำหนด 15 วัน ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 234 ประกอบด้วยมาตรา 247 ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย ยกคำร้อง
