แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า จำเลยฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่า ฎีกาข้อ 2.1เป็นปัญหาข้อกฎหมายที่ไม่เป็นสาระแก่คดี ฎีกาข้อ 2.2เป็นปัญหาข้อเท็จจริง ต้องห้ามฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 วรรคสอง,249 จึงมีคำสั่งไม่รับฎีกา คืนค่าขึ้นศาลทั้งหมด จำเลยเห็นว่า ฎีกาข้อ 2.1 ที่ว่า โจทก์ซื้อที่ดินมาจากการขายทอดตลาดโดยชอบหรือไม่ นั้น ยังมิได้มีคำวินิจฉัย จากศาลใดเลย เป็นฎีกาในปัญหาข้อกฎหมายอันเป็นสาระแก่คดีอันควรได้รับการวินิจฉัยจากศาลฎีกา ส่วนฎีกาข้อ 2.2 นั้นคดีนี้เป็นคดีฟ้องขับไล่บุคคลใด ๆ ออกจากอสังหาริมทรัพย์อันมีค่าเช่าหรืออาจให้เช่าได้ในขณะยื่นคำฟ้องเกินเดือนละ หนึ่งหมื่นบาท ฎีกาของจำเลยจึงไม่ต้องห้ามฎีกาในข้อเท็จจริง ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 วรรคสอง โปรดมีคำสั่งให้รับฎีกาข้อ 2.1 และ 2.2 ของจำเลยไว้พิจารณาต่อไป หมายเหตุ โจทก์ได้รับสำเนาคำร้องแล้ว (อันดับ 131) ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยและบริวารขนย้ายทรัพย์สินออกจากที่ดินและสิ่งปลูกสร้างบนที่ดินโฉนดเลขที่ 11004ตำบลหัวเวียง (เชียงราย) อำเภอเมืองลำปาง จังหวัดลำปางให้จำเลยชดใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์ 1,000 บาท และต่อไปเดือนละ 6,000 บาท นับถัดจากวันฟ้องจนกว่าจำเลยและบริวาร จะขนย้ายทรัพย์สินออกไปจากที่ดินและสิ่งปลูกสร้างดังกล่าว ศาลอุทธรณ์ภาค 2 พิพากษายืน จำเลยฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับฎีกาดังกล่าว(อันดับ 129 แผ่นที่ 7) จำเลยจึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 129 แผ่นที่ 17)
คำสั่ง พิเคราะห์แล้ว ที่จำเลยฎีกาข้อ 2.1 ว่า โจทก์ซื้อที่ดินมาจากการขายทอดตลาดโดยไม่ชอบนั้น ปรากฏว่าในคดีที่จำเลยในคดีนี้เป็นโจทก์ฟ้องโจทก์ในคดีนี้ เป็นจำเลยขอให้เพิกถอนการโอนกรรมสิทธิ์ที่ดินที่ได้จาก การขายทอดตลาดคือที่ดินพิพาทในคดีนี้นั้น ปรากฏว่าในคดี ดังกล่าวศาลฎีกาได้มีคำพิพากษาแล้วว่า โจทก์ (จำเลยคดีนี้) ไม่อาจขอให้เพิกถอนการขายทอดตลาดที่ดินพิพาทได้ ให้ยกฟ้องตามคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1980/2539 ดังนั้น ปัญหาข้อกฎหมายนี้จึงไม่เป็นสาระแก่คดีอันควรได้รับการวินิจฉัย ที่จำเลยฎีกาข้อ 2.2 ว่า ที่พิพาทมีค่าเช่าหรืออาจให้เช่าได้ ในขณะยื่นคำฟ้องเกินเดือนละหนึ่งหมื่นบาท จึงไม่ต้องห้ามฎีกา ในปัญหาข้อเท็จจริงนั้น เห็นว่าแม้ข้อเท็จจริงตามสำนวน ไม่ปรากฏว่าในขณะยื่นคำฟ้องที่พิพาทอาจให้เช่าได้เกินเดือนละ หนึ่งหมื่นบาทหรือไม่ แต่เมื่อพิจารณาค่าขาดประโยชน์ ที่ศาลล่างทั้งสองกำหนดให้เดือนละหกพันบาท จึงถือได้ว่า ที่พิพาทอาจให้เช่าในขณะยื่นคำฟ้องได้ไม่เกินเดือนละ หนึ่งหมื่นบาท จึงต้องห้ามฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณา ความแพ่ง มาตรา 248 วรรคสอง ดังนั้น ที่ศาลชั้นต้นไม่รับฎีกาของจำเลยจึงชอบแล้วให้ยกคำร้อง ค่าคำร้องให้เป็นพับ
