แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่า โจทก์ฎีกาโต้แย้ง ดุลพินิจในการรับฟังพยานหลักฐาน เป็นปัญหาข้อเท็จจริงทุนทรัพย์ไม่เกิน 200,000 บาท ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 ไม่รับฎีกาคืนค่าขึ้นศาลให้โจทก์ โจทก์เห็นว่า ฎีกาข้อ 1 ที่ว่า ศาลอุทธรณ์ด่วนสรุป รับฟังข้อเท็จจริงว่าสัญญาเช่าระหว่างบริษัท เอ็ม.บี.เค.พร็อพเพอร์ตี้ส์แอนด์ดิเวลล็อบเม้นท์ จำกัดกับนางสาวสุวภีสีบุญเรือง สิ้นสุดลงเมื่อวันที่ 1 มกราคม 2533 เป็นการรับฟังข้อเท็จจริงที่ไม่ชอบด้วยกฎหมาย และศาลอุทธรณ์ไม่มีอำนาจวินิจฉัย และฎีกาข้อ 2 เป็นการ ตีความกฎหมายการเช่า ส่วนฎีกาข้อ 3 เป็นกรณีสืบเนื่องจาก ฎีกาข้อ 1 และข้อ 2 ฎีกาของโจทก์จึงเป็นปัญหาข้อกฎหมาย ที่ยกขึ้นว่ากันมาแล้วทั้งในศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์และเป็น สาระสำคัญอันควรได้รับการพิจารณาจากศาลฎีกาทั้งสิ้น โปรดมีคำสั่งให้รับฎีกาของโจทก์ไว้พิจารณาต่อไป หมายเหตุ จำเลยยังไม่ได้รับสำเนาคำร้อง ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้องโจทก์ ให้โจทก์ชำระเงินจำนวน 120,000 บาท พร้อมดอกเบี้ยร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปีนับแต่วันฟ้องแย้งเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระให้แก่จำเลยแล้วเสร็จ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับฎีกาดังกล่าว (อันดับ 96) โจทก์ยื่นคำร้องนี้ โดยไม่ได้นำเงินมาชำระตามคำพิพากษา หรือหาประกันให้ไว้ต่อศาล (อันดับ 99)
คำสั่ง พิเคราะห์แล้ว โจทก์มิได้นำเงินมาชำระตามคำพิพากษาหรือหาประกันให้ไว้ต่อศาลในส่วนที่โจทก์จะต้องชำระตามฟ้องแย้ง ของจำเลยตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 234 ประกอบด้วยมาตรา 247 จึงให้ยกคำร้องอุทธรณ์คำสั่งไม่รับฎีกา ในส่วนฟ้องแย้ง ส่วนปัญหาตามฟ้องโจทก์นั้น โจทก์ฟ้องขับไล่จำเลย ออกจากพื้นที่ในอาคารสถานที่ที่เช่า แม้โจทก์จะเรียกค่าเช่า ที่ค้างและค่าเสียหายจำนวนไม่เกินสองแสนบาทมาด้วย ก็เป็นคดีฟ้องขับไล่บุคคลใด ๆ ออกจากอสังหาริมทรัพย์ อันมีค่าเช่าเกินกว่าเดือนละหนึ่งหมื่นบาท ไม่ต้องห้ามฎีกา ในปัญหาข้อเท็จจริง ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 วรรคสอง ให้รับฎีกาของโจทก์ในส่วนนี้ และให้ศาลชั้นต้นดำเนินการต่อไป
