แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า โจทก์ทั้งสองได้ยื่นฎีกา เมื่อวันที่ 16 เมษายน 2535และวันที่ 21 เมษายน 2535 รวม 2 ฉบับ และศาลชั้นต้นได้มีคำสั่งในทำนองเดียวกันว่า โจทก์ทั้งสองฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงต้องห้ามฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248ที่แก้ไขใหม่ จึงไม่รับฎีกาโจทก์
โจทก์เห็นว่า ฎีกาของโจทก์เป็นปัญหาข้อกฎหมาย โปรดมีคำสั่ง ให้รับฎีกาของโจทก์ทั้งสองไว้พิจารณาต่อไป
หมายเหตุ จำเลยได้รับสำเนาคำร้องแล้ว (อันดับ 72)
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า โจทก์ทั้งสองเป็นผู้มีสิทธิครอบครองที่ดินพิพาทห้ามจำเลยและบริวารเข้าเกี่ยวข้อง
ศาลอุทธรณ์ภาค 1 พิพากษากลับ ให้ยกฟ้องโจทก์
โจทก์ทั้งสองได้ยื่นฎีกาต่อศาลชั้นต้น 2 ครั้ง ครั้งแรกเมื่อวันที่ 16 เมษายน 2535 และครั้งที่สองเมื่อวันที่ 21เมษายน 2535 และศาลชั้นต้นมีคำสั่งดังกล่าว (อันดับ 68 และ 69)
ทนายโจทก์ทั้งสองจึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 70)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้วเห็นว่า ศาลอุทธรณ์ภาค 1 วินิจฉัยข้อเท็จจริงแล้วว่า นายคำ พวงทอง เจ้าของที่ดินพิพาทมิได้ยกที่ดินพิพาทให้โจทก์ทั้งสอง และที่ดินพิพาทเป็นทรัพย์มรดกของนายคำ จำเลยเป็นบุตร ของนายคำจึงเป็นทายาทผู้มีสิทธิได้รับมรดกก่อนโจทก์ที่ 2 ที่ดินพิพาทไม่ใช่ของโจทก์ทั้งสอง ฉะนั้นการที่โจทก์ฎีกา ว่า ได้รับยกให้ที่ดินพิพาทจากนายคำจึงเป็นการโต้เถียงดุลพินิจของศาลอุทธรณ์ภาค 1 ย่อมเป็นฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง ต้องห้าม ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 แก้ไขเพิ่มเติม โดยพระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง(ฉบับที่ 12) พ.ศ. 2534 มาตรา 18 ที่ศาลชั้นต้นสั่งไม่รับฎีกาของโจทก์ทั้งสองนั้นชอบแล้ว ให้ยกคำร้อง ของ โจทก์ทั้งสอง
