แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่า พิเคราะห์แล้ว คดีนี้โจทก์ฟ้องขับไล่จำเลยออกจากที่พิพาท แม้จะเป็นคดีไม่มีทุนทรัพย์แต่โจทก์ก็บรรยายคำฟ้องรับว่า หากนำที่พิพาทให้ผู้อื่นเช่าจะได้ค่าเช่าปีละ 300 บาท จึงฟังได้ว่า อาจให้เช่าได้ไม่เกินเดือนละหนึ่งหมื่นบาท ศาลอุทธรณ์ภาค 1 วินิจฉัยข้อเท็จจริงฟังว่า ที่พิพาทอยู่นอกเขตที่ดินของโจทก์ จึงมิใช่ที่ดินของโจทก์ ที่โจทก์ฎีกาว่าที่พิพาทเป็นของโจทก์ จึงเป็นฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 วรรคสอง ที่แก้ไขแล้ว ไม่รับฎีกา
โจทก์เห็นว่า คดีนี้เป็นคดีไม่มีทุนทรัพย์ และเป็นคดีฟ้องขอ ปลดเปลื้องทุกข์อันไม่อาจคำนวณเป็นราคาเงินได้ การที่จำเลยต่อสู้ ว่าที่ดินพิพาทเป็นกรรมสิทธิ์ของจำเลย จึงเป็นคดีเกี่ยวด้วย อสังหาริมทรัพย์ โจทก์มีสิทธิฎีกาในข้อเท็จจริงได้ และปัญหา เรื่องกรรมสิทธิ์ในที่ดินเป็นของโจทก์หรือไม่ เป็นการฎีกาใน ข้อกฎหมาย โปรดมีคำสั่งให้รับฎีกาของโจทก์ไว้พิจารณาพิพากษาต่อไป
หมายเหตุ ไม่ปรากฏว่าจำเลยได้รับสำเนาคำร้องหรือไม่
ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยและบริวารออกไปจากที่ดินของโจทก์ ให้จำเลยใช้ค่าเสียหายปีละ 300 บาท นับแต่วันฟ้องจนกว่าจำเลย และบริวารออกไปจากที่ดินของโจทก์
ศาลอุทธรณ์ภาค 1 พิพากษากลับให้ยกฟ้องโจทก์
โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับฎีกา (อันดับ 140)
โจทก์ยื่นคำร้องนี้ ศาลชั้นต้นสั่งว่า ให้ผู้อุทธรณ์นำเงิน ค่าฤชาธรรมเนียมทั้งปวงมาวางศาลตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 234 ภายใน 3 วันแล้วจึงจะมีคำสั่ง ต่อมาศาลชั้นต้นมีคำสั่งว่า คดีนี้ผู้อุทธรณ์ยื่น อุทธรณ์คำสั่งไม่รับฎีกาเกินกำหนด 15 วันตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 234 ประกอบมาตรา 247ผู้อุทธรณ์ไม่นำเงินค่าฤชาธรรมเนียมมาวางศาลตามระยะเวลาที่ศาลกำหนด ดังกล่าวข้างต้น จึงให้ส่งสำนวนไปศาลฎีกาเพื่อพิจารณาสั่งต่อไป (อันดับ 145)
คำสั่ง
ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับฎีกา ในวันที่โจทก์ยื่นฎีกา แต่โจทก์ ยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งเมื่อล่วงพ้น 15 วัน นับแต่วันที่ศาลชั้นต้น มีคำสั่ง จึงไม่ชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 234 ที่แก้ไขแล้ว ประกอบด้วยมาตรา 247 ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย จึงให้ยกคำร้อง
