แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า โจทก์อุทธรณ์ ศาลแรงงานกลางสั่งว่า รับเป็นอุทธรณ์ของโจทก์เฉพาะข้อ 2(ข)ส่วนข้อ2(ก) เป็นการอุทธรณ์ดุลพินิจของศาลอันเป็นข้อเท็จจริงต้องห้ามตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. 2522 มาตรา 54 จึงไม่รับอุทธรณ์ข้อนี้
โจทก์เห็นว่า การคิดคำนวณค่าชดเชยของจำเลยไม่ชอบด้วยกฎหมายคุ้มครองแรงงาน เรื่องการจ่ายค่าชดเชย การที่ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งงดสืบพยานโจทก์และไม่รับอุทธรณ์ข้อ 2(ก) จึงขัดต่อประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 243(2) ประกอบกับพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. 2522 มาตรา 31โปรดมีคำสั่งให้รับอุทธรณ์ของโจทก์ข้อ 2(ก) และมีคำสั่งให้ศาลแรงงานกลางพิจารณาพิพากษาคดีนี้ใหม่ด้วย
หมายเหตุ จำเลยทั้งสองแถลงคัดค้าน (อันดับ 33)
โจทก์ฟ้องขอให้บังคับจำเลยทั้งสองร่วมกันชดใช้เงินค่าชดเชยจำนวน 109,080 บาท พร้อมทั้งดอกเบี้ยในอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปีจากยอดเงินดังกล่าวนับแต่วันเลิกจ้างจนกว่าจะชำระให้โจทก์เสร็จศาลแรงงานกลางพิพากษายกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์ ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งดังกล่าว (อันดับ 24)
โจทก์จึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 26)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว คำสั่งของศาลแรงงานกลางที่ให้งดสืบพยานเป็นดุลพินิจอันเป็นข้อเท็จจริง ที่ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งไม่รับอุทธรณ์ของจำเลยข้อนี้ ชอบแล้ว ให้ยกคำร้อง
