แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า จำเลยที่ 1 ที่ 2 ฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่า ฎีกาของจำเลยแม้จะเป็นข้อกฎหมายก็ไร้สาระ ไม่รับฎีกา ส่วนข้อเท็จจริงที่จำเลยยกขึ้นมาในฎีกานั้น ก็เป็นข้อเท็จจริงที่ไม่ได้ว่ากล่าวมาแต่ศาลชั้นต้น จึงไม่รับฎีกา
จำเลยที่ 1 ที่ 2 เห็นว่า คำสั่งของศาลชั้นต้นดังกล่าวเป็นคำสั่งที่ไม่ชอบด้วยกฎหมายเพราะขัดต่อพระราชบัญญัติล้มละลายฯมาตรา 14 ที่กำหนดหลักเกณฑ์อันเป็นสาระที่ศาลจะต้องพิจารณาเอาความจริงเกี่ยวกับหนี้ที่โจทก์นำมาฟ้องว่าเป็นหนี้กันจริงตามกฎหมายหรือไม่ ข้ออุทธรณ์และข้อฎีกาของจำเลยทั้งสอง ในข้อเท็จจริงที่ว่าโจทก์มิได้ซื้อหุ้นให้แก่จำเลยจริงตามฟ้อง และข้อกฎหมายที่ว่า ไม่มีสัญญาซื้อขายเสร็จเด็ดขาดระหว่างโจทก์จำเลยเกิดขึ้นตามกฎหมายจริงอันจะทำให้มีหนี้มาฟ้องร้องบังคับกันในคดีล้มละลายนี้ได้ จึงไม่ใช่การฎีกาข้อเท็จจริงและข้อกฎหมายอันไร้สาระหรือมิได้ว่ากันมาแต่ต้นแต่ประการใด โปรดมีคำสั่งให้เพิกถอนคำสั่งไม่รับฎีกาของศาลชั้นต้นและรับฎีกาของจำเลยทั้งสองไว้พิจารณาต่อไป
หมายเหตุ โจทก์แถลงคัดค้าน (อันดับ 127)
โจทก์ฟ้องขอให้พิพากษาให้จำเลยทั้งสองตกเป็นบุคคลล้มละลายและมีคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์จำเลยทั้งสองเด็ดขาด เพื่อจัดการรวบรวมทรัพย์สินของจำเลยทั้งสองมาชำระหนี้แก่เจ้าหนี้ทั้งหลายต่อไป
ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้ว มีคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์จำเลยทั้งสองเด็ดขาดตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ. 2483 มาตรา 14 ฯลฯ
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยที่ 1 ที่ 2 ฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับฎีกาดังกล่าว(อันดับ 124)
จำเลยที่ 1 ที่ 2 จึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 125)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว ฎีกาของจำเลยที่ 1 และที่ 2 ชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 249 จึงให้รับฎีกาของจำเลยที่ 1 และที่ 2 ให้ศาลชั้นต้นดำเนินการต่อไป
