แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
การโต้แย้งคำสั่งศาลอุทธรณ์ซึ่งยกคำร้องอุทธรณ์คำสั่งของโจทก์ต้องทำเป็นฎีกา มิใช่ทำเป็นคำร้องเมื่อศาลอุทธรณ์ยกคำร้องมีผลเท่ากับยืนตามคำปฏิเสธของศาลชั้นต้นที่ไม่ยอมรับอุทธรณ์ คำสั่งของศาลอุทธรณ์จึงเป็นที่สุด ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 236 ส่วนปัญหาที่ ว่าเมื่อศาลชั้นต้นยกคำขออุทธรณ์อย่างคนอนาถาแล้วโจทก์ชอบที่ จะใช้สิทธิเลือกกระทำอย่างใดอย่างหนึ่งตามที่บัญญัติใน ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 156 วรรคสี่และวรรคห้าแต่เมื่อโจทก์ใช้สิทธิอุทธรณ์คำสั่ง เมื่อ ศาลอุทธรณ์ได้มีคำสั่งยกคำร้องอุทธรณ์คำสั่งไปแล้วคำสั่งศาลอุทธรณ์ย่อมเป็นที่สุด ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 156 วรรคห้า
