แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า โจทก์อุทธรณ์ ศาลแรงงานกลางสั่งว่าเป็นอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริงต้องห้ามตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. 2522 มาตรา 54 จึงไม่รับ
โจทก์เห็นว่า ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยคดีขัดต่อพยานหลักฐานที่ปรากฏในสำนวน เป็นการวินิจฉัยที่ไม่ชอบและขัดต่อกฎหมายจึงเป็นอุทธรณ์ปัญหาข้อกฎหมายหาใช่เป็นการโต้เถียงดุลพินิจในการรับฟังพยานหลักฐานของศาลแรงงานกลางแต่อย่างใดไม่โปรดมีคำสั่งให้รับอุทธรณ์ของโจทก์ไว้พิจารณาพิพากษาต่อไป
หมายเหตุ ทนายจำเลยทั้งสามแถลงคัดค้าน (อันดับ 60)
โจทก์ฟ้องขอให้ศาลบังคับให้จำเลยทั้งสามจ่ายเงินค่าล่วงเวลารวม 105,300.72 บาท พร้อมด้วยเงินเพิ่มในอัตราร้อยละ 15 ในต้นเงินดังกล่าวทุกระยะเวลาเจ็ดวันนับแต่วันเลิกจ้างจนกว่าจะชำระเสร็จ หรือให้จำเลยชำระดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ 15 ต่อปี ในต้นเงินค่าล่วงเวลาดังกล่าวนับแต่วันเลิกจ้างจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์
ศาลแรงงานกลางพิพากษายกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์ ศาลแรงงานกลางสั่งไม่รับดังกล่าว (อันดับ 55)
โจทก์จึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 56)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว โจทก์ได้ยกเอาคำเบิกความของพยานจำเลยและบัตรลงเวลาทำงานของโจทก์กับพฤติการณ์ต่าง ๆ อันเกี่ยวกับงานของจำเลยขึ้นกล่าวอ้างในอุทธรณ์แล้ว ขอให้รับฟังว่าโจทก์ทำงานล่วงเวลาให้จำเลยเป็นอุทธรณ์โต้แย้งดุลพินิจในการรับฟังพยานหลักฐานของศาลแรงงานกลางที่ฟังว่าโจทก์มิได้ทำงานล่วงเวลาหรือค้างชำระค่าล่วงเวลาแก่โจทก์ อันเป็นข้อเท็จจริง ที่ศาลแรงงานกลางไม่รับอุทธรณ์ของโจทก์ชอบแล้วให้ยกคำร้อง
